Κρέπες: 19 συνταγές για το σνακ που δεν χορταίνουμε ποτέ

Μεγάλο κεφάλαιο οι κρέπες. Ανεξάντλητο, αν υπολογίσουμε και τους συγγενείς της, αφού -μαγειρικά μιλώντας- η κρέπα ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των χυλών. Σε μεγάλα μαγειρικά λεξικά και εγκυκλοπαίδειες φαγητού όπως αυτό της Οξφόρδης, δεν έχει καν δικό της λήμμα. Αναφέρεται ως υποκατηγορία των pancakes, μια επίπεδη και λεπτή εκδοχή τους. Ξαδέλφες της είναι και οι τηγανίτες, αλλά και άλλα πιτάκια τηγανιού, όχι όμως οι λουκουμάδες ή τα ντόνατ, τα οποία περιέχουν μαγιά.

Κρέπες υπάρχουν σε πολλές κουζίνες και όχι μόνο στη γαλλική, όπως ίσως νομίζουμε. Άλλες πιο λεπτές και δαντελωτές, άλλες πιο χοντρές, παρασκευάζονται πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο, από αλεύρι, γάλα και αυγό, αν και υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς το άμυλο ή το υγρό στοιχείο που προστίθεται. Καθώς είναι μια ζύμη που δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και δεν θέλει ζύμωμα, δεν της είναι απαραίτητη η γλουτένη. Αυτό μας αφήνει πολλά περιθώρια να πειραματιστούμε με διάφορα είδη αλευριού. Στη Βρετάνη της Γαλλίας, για παράδειγμα, που φημίζεται για τις κρέπες της, χρησιμοποιούν αλεύρι σίκαλης, που καλλιεργείται κατά κόρον στην περιοχή. Κρέπες φτιάχνουν επίσης στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη και τις λένε palatschinken ή palaçinka. Στην Πολωνία έχουν τις nalesniki, στην Ισπανία τις frixuelos, στη Γερμανία τις pfannkuchen κ.ο.κ. Και στην Ελλάδα βρίσκουμε παραδοσιακές συνταγές για κρέπες κι όχι μόνο μία. Οι θρακιώτικοι λαλαγγίτες ή λαγγίτες, τα σπάργανα του Χριστού που φτιάχνουν στην Ήπειρο αλλά και οι σπέτουλες ή πλακοτηγανίτες.

Πιο διάσημες από όλες όμως είναι σίγουρα οι γαλλικές, που σερβίρονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους π.χ. με ποσαρισμένα φρούτα (βρασμένα σε σιρόπι ή αλκοόλ), με σος σοκολάτας ή -κι αυτή παίζει να είναι η διασημότερη εκδοχή τους- με βούτυρο πορτοκαλιού και Grand Marnier. Αναφερόμαστε φυσικά στις Κρεπ Σουζέτ (Crepes Suzette), που είχαν γίνει τρελή μόδα στα γαλλικά εστιατόρια τη δεκαετία του 1970 και που συναντάς ακόμα σε παλιά ρεστοράν. Τις σερβίρουν φλαμπέ και τις παρασκευάζουν κατά παράδοση μπροστά στον πελάτη. Ο σερβιτόρος έρχεται με το τρόλεϊ δίπλα στο τραπέζι και εκεί ετοιμάζει τη σάλτσα βουτύρου-πορτοκαλιού και ψήνει μέσα την κρέπα, την οποία έπειτα διπλώνει σαν μαντηλάκι ποσέτ και τοποθετεί στο πιάτο. Ακολούθως προσθέτει μπόλικο Grand Marnier στο τηγάνι με τη σάλτσα, ανάβει φωτιά και περιχύνει την κρέπα-έκπληξη!

Η ζύμη της κρέπας είναι ουδέτερη, ούτε γλυκιά ούτε αλμυρή, ώστε να μπορεί να το παίξει σε δυο ταμπλό και να σερβιριστεί είτε ως φαγητό είτε ως γλυκό. Στην αλμυρή εκδοχή της την βρίσκουμε με σπανάκι, με λιωμένα τυριά, με ζαμπόν και τυρί, με μανιτάρια και με χίλιους ακόμα τρόπους. Η πιο απλή γέμιση για γλυκιά κρέπα είναι η νουτέλα, σκέτη ή με τριμμένο φουντούκι, και είναι αυτή που κάνει τη μεγαλύτερη καριέρα στις ελληνικές κρεπερί. Είναι κρίμα όμως να περιοριζόμαστε στα ίδια και στα ίδια. Εμείς δοκιμάσαμε 19 διαφορετικές συνταγές και τις προτείνουμε ανεπιφύλακτα.