Καλλιθέα: Η Μαρίνα μοιράζεται τα νόστιμα μυστικά της γειτονιάς της! | ΕΞΟΔΟΣ

Η Καλλιθέα είναι το σπίτι μου, είναι το μέρος που μεγάλωσα και μου αρέσει όσο τίποτα να ανακαλύπτω νέα στέκια, ιδιαίτερες γεύσεις και κρυμμένα μυστικά.

Οι Πόντιοι που ήρθαν από τη Μικρά Ασία και οι μετανάστες από τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης έχουν καθορίσει την κουζίνα της Καλλιθέας. Είναι ίσως, η μόνη περιοχή της Αθήνας όπου μπορείς να απολαύσεις από τα πιο αφράτα ρώσικα πιροσκί με διάφορες γεμίσεις μέχρι αυθεντικό χατσαπούρι με γεωργιανό τυρί σουλγκούνι. Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 λειτουργούσαν πολλά εργοστάσια και βιοτεχνίες, των οποίων οι εργάτες αναζητούσαν κάτι ποιοτικό και γρήγορο, εκείνοι καθιέρωσαν την Καλλιθέα ως μία από τις πρώτες γειτονιές όπου εμφανίστηκε το σουβλάκι στην Αθήνα. Ο Λευτέρης στην Ξενοφώντος ήταν ένας από τους πρώτους και τον βρίσκουμε ακόμη στο ίδιο σημείο. Στις Τζιτζιφιές τη δεκαετία του ’60 βρήκαν καταφύγιο οι ρεμπέτες του Πειραιά και τα στέκια τους ζωντάνεψαν την περιοχή. Η ταβέρνα του Πεζούλα ήταν ένα από αυτά και λειτουργεί ακόμη. Δυο δρόμους πιο κάτω άνοιξαν και τα πρώτα ναργιλετζίδικα της Αθήνας από Αιγύπτιους μετανάστες στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Εκεί πηγαίνω όταν θέλω να φάω γνήσιες αιγυπτιακές λιχουδιές. Σχεδόν κάθε γειτονιά έχει και κάτι νόστιμο.

Για ποντιακό χαβίτς στη Σοφοκλέους

Η Μυροφόρα Ευσταθιάδου και ο Κώστας Αλεξανδρίδης, που ζουν μόνιμα στην Αθήνα με τα παιδιά τους, άνοιξαν τον «Δρόμο του Μεταξιού» ένα καφέ-μεζεδοπωλείο όπου σερβίρουν αυθεντικά πιάτα της ποντιακής κουζίνας που δεν βρίσκεις αλλού. Το χαβίτς ή τυροκλωστήν είναι ένα υπέροχο πιάτο, πολύ απλό, ένας χυλός που θυμίζει πολέντα, φτιάχνεται με καλαμποκίσιο αλεύρι, νερό και τυρί πασκιτάν. Το φτιάχνουν σε γανωμένα μπακίρια που φέρνουν από την Τραπεζούντα. Είναι ένα πιάτο που έχει σώσει τους Πόντιους σε δύσκολες περιόδους πολέμου και πείνας. Είναι επίσης ένα πιάτο που αγαπούν τα πιτσιρίκια. Το λατρεύαμε με τα ξαδέλφια μου όταν ήμασταν μικρά, αλλά το έφτιαχνε κι η γιαγιά μου: έβαζε το χαβίτς σε ένα μεγάλο πιάτο, μαζευόμασταν γύρω του και γλείφαμε ακόμη και τα κουτάλια από τη νοστιμιά.

Ο Δρόμος του Μεταξιού, Σοφοκλέους 129, Τ/210-95.93.323

Για γιαννιώτικη μακαρονόπιτα και πλαστό στη Χαροκόπου

Στην Καλλιθέα ο Γιάννης Φουρνάρης –πιο κατάλληλο επώνυμο δεν θα μπορούσε να έχει– και η αδελφή του Σοφία φτιάχνουν κάθε μέρα πίτες με γιαννιώτικο χειροποίητο φύλλο βέργας με συνταγή που κληρονόμησαν από την Ηπειρώτισσα προγιαγιά τους. Έχουν καταγωγή από το Κοπάνι των Ιωαννίνων και ήρθαν μόνιμα στην Αθήνα οικογενειακώς τη δεκαετία του 1960. Το φύλλο τους είναι υπέροχο, λεπτό σαν χαρτί, ντελικάτο και τραγανό. Κάθε φορά που κόβουν μια πίτα κάνουν και οι δύο μια παύση για να ακούσουν το πολυπόθητο «κρατς» που θέλει πολύ κόπο για να γίνει. Η τυρόπιτα τους είναι υπέροχη αλλά αν βρείτε μακαρονόπιτα ή ηπειρώτικο πλαστό να πάρετε οπωσδήποτε.

Άλευρων Έργα, Δημοσθένους 45, Τ/211-40.81.501

Για γεωργιανό φρεσκοψημένο χατσαπούρι στη Φιλάρετου

Η Ία και ο Μαμούκα, ήρθαν στην Ελλάδα πριν από δεκατρία χρόνια. Στην ταβέρνα Iberia σερβίρουν αυθεντικές γεύσεις από τη Γεωργία, ιδιαίτερες και λαχταριστές. Μου αρέσουν όλα τους τα πιάτα αλλά το χατσαπούρι είναι το αγαπημένο μου. Το φτιάχνει ο Μαμούκα τη στιγμή της παραγγελίας: ανοίγει φύλλο, βάζει τη γέμιση και το ψήνει κατευθείαν στον φούρνο. Όταν έρχεται το χατσαπούρι στο τραπέζι όλο το μαγαζί μοσχοβολάει βούτυρο, το τυρί σολγκούνι έχει ψηθεί και το αυγό παραμένει ρευστό όσο πρέπει. Ο Μαμούκα, με ένα πιρούνι και με γρήγορες κινήσεις ανακατεύει το αυγό με τα υπόλοιπα υλικά και η Ία κερνάει το σπιτικό τους κονιάκ.

Iberia, Φιλαρέτου 72, T/211-11.70.352

Για προζυμένιο ψωμί στη «Δήμητρα» στη Γρυπάρη

Ένας συνοικιακός φούρνος που δεν τον πιάνει το μάτι σου, χωμένος σε ένα στενάκι, όπου σε οδηγεί η μυρωδιά από φρεσκοψημένα καρβέλια και άλλες φουρνιστές λιχουδιές. Από εκεί παίρνω καθημερινά το ψωμί μου. Το φτιάχνουν με φυσικό προζύμι, με αλεύρι ζέας ή αλεύρι από δικοκκο σιτάρι ολικής άλεσης, ένα πολύ νόστιμο και εύπεπτο ψωμί. Έχει υπέροχη γεύση και διατηρείται για αρκετό καιρό ακόμη και εκτός ψυγείου.

Φούρνος «Δήμητρα», Γρυπάρη 92, Τ/210-95.65.368

Στον Πεζούλα, πίσω από τον Νιάρχο, για λακέρδα

Χαμηλά προς τη θάλασσα, στις Τζιτζιφιές, πίσω από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ο Παναγιώτης και η Παναγιώτα Πεζούλα άνοιξαν το 1951 στο ισόγειο του σπιτιού τους ένα οινομαγειρείο. Τα μεσημέρια σερβίρανε σε αναβάτες και επισκέπτες του ιπποδρόμου και τα βράδια κακαβιά στους ξενύχτηδες, μια και πολλά κέντρα διασκέδασης της εποχής βρίσκονταν στα πέριξ. Οι σταρ της χρυσής εποχής του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού (όπως ο Παπαϊωάννου), όταν τελείωναν το πρόγραμμά τους, πήγαιναν εκεί για φαγητό. Πολλά έχουν αλλάξει από το 1951 που άνοιξε η ιστορική ψαροταβέρνα. Η μικρή αυλή που θυμίζει νησί όμως παραμένει ίδια, όπως και οι γεύσεις τους. Η λακέρδα τους είναι εξαιρετική και τέλειος μεζές με ούζο.

Πεζούλας, Πεισιστράτου 11, Τ/210-94.22.684

Ρώσικο πιροσκί στη Δημοσθένους

Η οικογένεια Γιουλβανίδη ήρθε στην Ελλάδα από το Καζακστάν στις αρχές του 1990. Ανοιξαν πριν μερικά χρόνια το Astana ένα ρώσικο παντοπωλείο, στο οποίο το πρωί ψήνουν και νόστιμα, αφράτα, μαλακά και χρυσαφένια πιροσκί με συνταγή της γιαγιάς τους. Ξεπουλάνε από νωρίς –γύρω στη μία η βιτρίνα αδειάζει. Τα φτιάχνουν με διάφορες γεμίσεις όπως μανιταρια με πατάτα, σπανάκι με ανθοτυρο, αυγό με φρέσκο κρεμμυδάκι, λάχανο και λουκάνικο γαλοπούλας. Κάποιες μέρες που έχουν χρόνο ψήνουν και τσεμπουρέκ.

Astana supermarket, Δημοσθένους 207, Τ/210-95.77.774

Τα σουβλάκια του Λευτέρη στα προσφυγικά

To 1969 άνοιξε ο Λευτέρης. Το σουβλατζίδικο εξυπηρετούσε πάντα τους κατοίκους της γειτονιάς, τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους. Την εποχή που λειτουργούσε ο ιππόδρομος στις Τζιτζιφιές, η δουλειά τους απογειώθηκε γιατί οι κερδισμένοι έπαιρναν ένα σωρό σουβλάκια για να κεράσουν. Στις μέρες μας, ο Λευτέρης είναι προορισμός για όσους δουλεύουν ή επισκέπτονται τη γειτονιά ή το ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, που βρίσκεται λίγα στενά πιο πάνω. Έχουν, όμως και πελάτες απ’ όλη την Αθήνα που έρχονται για να φάνε το παραδοσιακό αθηναϊκό σουβλάκι, που φτιάχνεται με καλαμάκι χοιρινό ή μπιφτέκι και κεμπάπ ψημένο στα κάρβουνα, πίτα αλάδωτη, μαλακή και φρέσκια, ντομάτα και κρεμμύδι. Ούτε τζατζίκι, ούτε σάλτσες και φυσικά όχι πατάτες.

Λευτέρης, Ξενοφώντος 146, Τ/210-94.80.535

Στις Τζιτζιφιές για αιγυπτιακές νοστιμιές

Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να φουμάρω ναργιλέ αλλά απολαμβάνω τη μυρωδιά γιατί με ταξιδεύει σε αραβικές χώρες. Οι Πυραμίδες είναι ένα από τα πρώτα ναργιλετζίδικα που άνοιξαν στην Αθήνα και εκτός από ναργιλέδες σερβίρουν και αιγυπτιακές νοστιμιές. Συνήθως παραγγέλνω το λαχματζούν με τον νόστιμο και αρωματικό μπαχαράτο κιμά και την αιγυπτιακή πίτα με συκώτι σοταρισμένο σε σκόρδο (συκώτι Αλεξάνδρειας). Τα σερβίρουν με προτηγανισμένες τηγανητές πατάτες που προσωπικά τις αποφεύγω.

Πυραμίδες, Πεισίστρατου 87, Τ/210-94.07.720

Ρώσικα γλυκά σε έναν συνοικιακό φούρνο στην Ξενοφώντος

Η Άννα Σαββουλίδη δεν διαπραγατεύεται την ποιότητα στα γλυκά που φτιάχνει, γι’ αυτό αν κάποιος τη ρωτήσει αν είναι φρέσκα θα του απαντήσει λίγο αυστηρά. «Τα γλυκά της Αφροδίτης» είναι ένας συνοικιακός φούρνος που όμως στα ψυγεία του κρύβει φρεσκότατα ρώσικα γλυκά που προσωπικά δεν έχω βρει πουθενά αλλού. Τούρτες «μεντοβίκ» και «μέρα νύχτα», «τρούμποτσκι» και αλλά κρεμώδη αλλά και φουρνιστές ρώσικες λιχουδιές με ανθότυρο, παπαρουνόσπορο και άλλα.

Τα Γλυκά της Αφροδίτης, Ξενοφώντος 92, Τ/210-94.31.370