Για το Σάββατο το βράδυ δεν υπήρχε τραπέζι, ενώ μεσοβδόμαδα κατάφερα να κλείσω το μοναδικό διαθέσιμο, στις 21:45. Τα τραπέζια στη σαλουμερία της Κηφισιάς, ύστερα από 24 χρόνια λειτουργίας, ήταν κατειλημένα μέσα-έξω εκείνη την Τετάρτη που χιόνιζε. Κι ας μην είναι ακριβώς αυτό που λέμε value for money εστιατόριο. Το φαγητό όμως που σερβίρουν είναι νόστιμο και η ατμόσφαιρα ένα happening, σαν κάθε μέρα να είναι γιορτή. Αφενός το κεντρικό σημείο στην περιοχή όπου βρίσκεται, στο down town της Κηφισιάς, αφετέρου η εκλεκτική πελατεία, που γεμίζει σταθερά τα τραπέζια του μικρού μπιστρό από το 1998, μπορούν, ίσως, να αιτιολογήσουν τις αρμυρές τιμές, της τάξης των 20 με 25 ευρώ για ένα πιάτο ριζότο ή πάστα.
Ο πολυτελώς ατημέλητος διάκοσμος, το μικρό και πολύ ελκυστικό μενού -από το οποίο θα μπορούσαμε να επιλέξουμε σχεδόν τα πάντα- και, κυρίως, το νόστιμο φαγητό και οι καλές επιλογές κρασιών είναι αρκετά για να ανηφορίσει κάποιος στην Κηφισιά, αφού πρώτα έχει φροντίσει για το απαραίτητο ρεζερβέ. Στα τραπέζια της σαλουμερίας -κοινώς αμπιγέ μπακάλικου- το πιάτο με τα λιγκουίνι με άγρια μανιτάρια και σάλτσα παρμεζάνας με Vinsanto είναι ένα από τα γκραν σουξέ. Ο μαρινάτος σολομός με τα μπλινίς, το αυγοτάραχο με βραστή πατάτα και φύλλα κάπαρης, όπως και ένα από τα ελάχιστα Rossini με φουά γκρα αυτής της πόλης συνθέτουν, μεταξύ άλλων, ένα μενού με πολλά κλασικά, που σπάνια βρίσκεις πλέον στην Αθήνα, δυστυχώς. Στα «οπωσδήποτε» της επίσκεψης είναι το ωραιότερο τιραμισού που έχω δοκιμάσει τον τελευταίο καιρό -αυθεντική κόπια του κλασικού-, τα θεϊκά, βουτυράτα κάστανα από το Πιεμόντε με κρέμα μασκαρπόνε, καθώς και η βιτρίνα με τα ιταλικά τυριά και αλλαντικά κοπής, απ’ όπου μπορεί κανείς να αγοράσει καλούδια για το σπίτι.
Το Salumaio, αν και ακριβό μαγαζί, ενδείκνυται για μια αναζωογονητική βόλτα στην Κηφισιά και είναι μια ωραία πρόταση χαλαρής εξόδου, αφού μπορούμε να απολαύσουμε απλώς ένα πιάτο με τυριά ή φρεσκοκομμένα αλλαντικά από το ψυγείο τους, μαζί με ένα ωραίο ποτήρι κρασί.