La Piazzetta ή Barolo; Δύο ιταλικά στέκια στο Παλαιό Ψυχικό

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠού τρώμε τα καλύτερα σουβλάκια στα βόρεια προάστιαΜπορεί όσοι μένουμε στα βόρεια να μην είμαστε τόσο τυχεροί ως προς την ποικιλία και την ποσότητα των καλών εστιατορίων, έχουμε όμως τις μικρές μας αδυναμίες ανάλογα με το στυλ που προτιμάμε. Αυτές, λοιπόν, είναι οι δυο δικές μου και βρίσκονται αμφότερες στο Παλαιό Ψυχικό, ούτε ένα τέταρτο από το σπίτι μου. Διότι πέρα από αδυναμίες, ξέχασα να σας πω, ότι έχουμε και μια λόξα εμείς οι κάτοικοι των βορείων προαστίων: δεν φεύγουμε εύκολα από τα βόρεια. Και πώς να φύγουμε δηλαδή όταν έχουμε συνηθίσει να παρκάρουμε ακόμα και απέξω από τον προορισμό μας, να απολαμβάνουμε μια σχετική ησυχία –τουλάχιστον μακριά από πορείες και διαδηλώσεις– και να μην βρίσκουμε ποτέ απελπιστική κίνηση στους δρόμους; Κι αν είσαι κι από εκείνους που δουλεύουν και μακριά από το σπίτι τους, ένας λόγος παραπάνω να μη θέλεις να απομακρυνθείς και το βράδυ για την έξοδό σου. Κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις βέβαια, όπως σε όλους τους τομείς της ζωής. Όμως, το θέμα είναι να βρίσκουμε τρόπους να περνάμε καλά, και αυτό είναι που μετρά στο τέλος, έτσι δεν είναι; Κάθε τρεις και λίγο λοιπόν, μετά από σινεμά, μετά από θέατρο, ένα βράδυ καθημερινής που θέλω να σπάσω τη ρουτίνα ή ένα σαββατόβραδο που έχουμε γιορτή, θα με βρεις ή στο ένα ή στο άλλο. Και τα δυο ιταλικά, και τα δυο στο ίδιο τετράγωνο, να αγκαλιάζουν την ίδια γωνία από διαφορετική πλευρά. Το δίλημμα παραμένει δηλαδή κάθε φορά το ίδιο: La Piazzetta ή Barolo; Barolo ή La Piazzetta; Γιατί και τα δυο σε μια νύχτα δεν χωρούν.

La Piazzetta: τετ-α-τετ με την ιταλική κουζίνα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΗ αυθεντική καρμπονάρα Σε αυτό το λιλιπούτειο ιταλικό έχω φάει το καλύτερο τιραμισού της Αθήνας. Ανάλαφρο, με τη σωστή δόση καφέ, με όλες τις προδιαγραφές που έχει το τιραμισού στην Ιταλία, τη χώρα προέλευσής του, έτσι όπως στο σερβίρουν κατευθείαν από το ταψί. Ούτε γυάλινα ποτήρια, ούτε παραλλαγές, ούτε φιοριτούρες. Απλό, γευστικό και αφράτο. Όπως πρέπει να είναι. Ωστόσο, έχει και πολλά νόστιμα πιάτα, γι’ αυτό και το επιλέγω όχι μόνο σε μεγάλες πείνες αλλά και όταν θέλω φροντίδα και αληθινό comfort food. Γιατί αν δεν είναι το ιταλικό φαγητό comfort τότε ποιο είναι; Τουλάχιστον για μένα το φαγητό που με βοηθά να νιώσω καλύτερα, το “φαγητό της παρηγοριάς”, που λέμε, δεν είναι μια κοτόσουπα ή ένα πιάτο γιουβαρλάκια -ας με συγχωρήσουν οι λάτρεις της ελληνικής κουζίνας- αλλά μια καρμπονάρα, μια ταλιάτα, μια εκλεκτή βουβαλίσια μοτσαρέλα που θα απολαύσω με ένα ποτήρι καλό κρασί. Εδώ, λοιπόν, στο μικρό ιταλικό του Ψυχικού, που έχει δεν έχει όλα κι όλα 7 τραπέζια, έχεις την αίσθηση ότι σε περιποιούνται κι ότι τρως σε ένα οικείο περιβάλλον. Ο ιδιοκτήτης, κύριος Κολιούσης, είναι πάντοτε παρών και παίρνει ο ίδιος την παραγγελία, ενώ σε ενημερώνει για τα πιάτα ημέρας και για ό,τι νέο βγάζει εκείνη την ημέρα η κουζίνα κι ο ξυλόφουρνος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΡαβιόλι με κόκορα, τραγανή λούζα και λευκή σάλτσαΑν στα πιάτα ημέρας πετύχεις ψάρι ψητό και φιλεταρισμένο, σφυρίδα ή λαβράκι συνήθως, αξίζει να το πάρεις, είναι νόστιμα φτιαγμένο και ελαφρύ και μπορείς να το συνδυάσεις με ψητά λαχανικά ώστε να μη χαλάσεις τη διατροφή σου. Από τις σαλάτες, η αγαπημένη μου είναι η La Sprintosa με τραγανό σπεκ, κουκουνάρι και φλοίδες παρμεζάνας που μπλέκονται μέσα σε τρυφερά φύλλα baby σπανακιού. Έχει όμως κι άλλες ωραίες με πολύ καλές πρώτες ύλες, που θα μπορούσες να πάρεις ακόμα και για κυρίως. Η La Calda, με τα μοσχαρίσια φιλετάκια ή μια άλλη με φρούτα -αχλάδι, μήλο, πορτοκάλι- και φιλέτο κοτόπουλου σχάρας είναι τέλεια light βραδινά πιάτα. Η πίτσα που βγάζει ο ξυλόφουρνος είναι λεπτή με αφράτες άκρες, με καλής ποιότητας υλικά, που ακόμα κι αν πάρεις μια απλή Μαργαρίτα καταλαβαίνεις τη διαφορά. Εμένα προσωπικά μου αρέσει ακόμα πιο λεπτή–-ναι σαν τσιγαρόχαρτο– αλλά τα παιδιά μου την προτιμούν έτσι, λίγο πιο ψωμένια. Έχει και πο πρωτότυπους συνδυασμούς, όπως με κρέμα γάλακτος, παρμεζάνα, γκοργκοντζόλα και σπεκ (Tirolese) ή με σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, ιταλικό ζαμπόν, μανιτάρια, αγκινάρες κι ελιές (Capricciosa), και άλλη μια με ντοματίνια και πέστο βασιλικού.

Στον κατάλογο ξεχωρίζουν τα φρέσκα ζυμαρικά που φτιάχνονται όλα στο εστιατόριο. Στα πιο δημοφιλή είναι τα φρέσκα ραβιόλι με γέμιση σπανάκι – ανθότυρο με σάλτσα γκοργκοντζόλα, οι παπαρδέλες με μανιτάρια πορτσίνι αλλά και το δικό μου αγαπημένο λιγκουίνι με καπνιστό σολομό, κολοκυθάκια και ρόκα. Από τα κρεατικά, τα σκαλοπίνια που είναι σοταρισμένα σε λευκό κρασί και λεμόνι έχουν τη μεγαλύτερη πέραση, αλλά βρίσκεις και φιλέτο σχάρας, το οποίο μπορείς να συνοδεύσεις με πατάτα ψητή στον ξυλόφουρνο ή με ψητά λαχανικά. Στα γλυκά, εκτός από το σπιτικό τιραμισού, βρίσκουμε την αγαπημένη των παιδιών, γλυκιά πίτσα calzone με σοκολάτα και ανάλαφρη πανακότα σερβιρισμένη με διάφορες σπιτικές σάλτσες. Τέλος, επειδή το μαγαζί είναι πραγματικά μικρό, καλό είναι η κράτηση αν θέλετε να γίνει μερικές μέρες πριν, αν και τώρα που φτιάχνει ο καιρός, θα είναι πιο εύκολο να καθόμαστε και έξω, όπου έχει άλλα τόσα τραπέζια και λειτουργεί όλο τον χρόνο με σόμπες.

28ης Οκτωβρίου 4, T/210-67.53.732. To delivery service εξυπηρετεί τις περιοχές Παλαιό Ψυχικό, Παλαιά και Νέα Φιλοθέη. Μέρες και ώρες λειτουργίας: Τρ..–Παρ. 17.00-24.00, Σαβ–Κυρ. 13.00-24.00. Δευτέρα κλειστά.

Barolo: για τραγανή πίτσα με κοκτέιλ και για brunch

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΜοσχαρίσιο καρπάτσιο με σταγόνες χειροποίητης μαγιονέζας Στο δεύτερο αγαπημένο μου πάω όταν θέλω να πιω ένα ωραίο κοκτέιλ και να πάρω αυτή την υπέρλεπτη πίτσα, που είναι αυτό που λέω «τσιγαρόχαρτο», αλλά με νόστιμα και ζουμερά υλικά. Η τοπ των τοπ είναι αυτή με τα άγρια μανιτάρια και την τρούφα αλλά και άλλη μια με μορταδέλα, φυστίκι Αιγίνης, κολοκυθάκι και σπιτικό πέστο βασιλικού. Είναι από αυτές που εγώ τουλάχιστον κλείνω τα μάτια όταν τις απολαμβάνω μαζί με ένα ωραίο ιταλικό κρασί (εδώ έχει και σαν ποτήρι το value for money ροζέ Santa Margherita Sangiovese με την ωραία –σαν δαντέλα– ετικέτα). Τα αλλαντικά και τα τυριά κόβονται εκείνη τη στιγμή της παραγγελίας, καθώς το μαγαζί λειτουργεί και ως ντέλι και είναι ολόφρεσκα. Το σχήμα της ιδιαίτερης πίτσας που σερβίρουν είναι οβάλ και είναι κάλιστα ατομική ή το πολύ για να μοιραστείς με άλλο ένα άτομο, αν πάρεις μαζί μια σαλάτα -δεν υπάρχει πιο νόστιμη από αυτή με το ζεστό κατσικίσιο τυρί, που μπλέκεται μέσα σε πράσινα φύλλα, κουκουνάρι και μαριναρισμένα φρούτα εποχής- και ένα ακόμη πιάτο από τα κυρίως ή από τα πρώτα. Ένα από αυτά που πάντα προτιμώ είναι το μοσχαρίσιο καρπάτσιο, από τα πιο καλά της πόλης, που έρχεται με πεκορίνο, πεκάν και τηγανητά κρεμμύδια, αλλά και οι σούπες ημέρας, που είναι μια ευχάριστη έκπληξη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤο ψυγείο του Μιχάλη Νουρλόγλου έχει πάντα πίκλες και σριράτσα Ο Μιχάλης Νουρλόγλου, που επιμελείται το μενού στο Barolo, έχει αποδείξει και στο παρελθόν τις μαγειρικές του ικανότητες όταν ήδη στα 26 του χρόνια ανέλαβε το εστιατόριο Abovo στο Κεφαλάρι και το έκανε να ξεχωρίσει στην Αθήνα, όπως και αργότερα το Première στο ξενοδοχείο Intercontinental, την κουζίνα του οποίου ανέλαβε μετά την αποχώρηση του Jean Charles Metayer. Στο Barolo κάνει επίσης καλή δουλειά και αυτό φαίνεται και στα κρεατικά. Το σιγομαγειρεμένο οσομπούκο είναι πεντανόστιμο και σερβίρεται με πουρέ πατάτας, ενώ η κοτολέτα μαύρου χοίρου έρχεται ζουμερή με τραγανή κρούστα και παλαιωμένη παρμεζάνα. Τη γαρνιτούρα μπορείς να την αλλάξεις, έτσι κι αλλιώς, καθώς σου δίνονται επιλογές για side dishes, οπότε μη διστάσεις, αν δεν σε ικανοποιεί εκ πρώτης όψης αυτό που θα δεις στον κατάλογο. Τα ριζότο και τα πιάτα ζυμαρικών θυμάμαι από παλιά ότι ήταν δυνατό στοιχείο του Νουρλόγλου και εδώ επιβεβαιώνεται με ένα πολύ νόστιμο ριζότο κολοκύθας, με σταφίδες και πανσέτα, αλλά και με ένα ατομικό ταψάκι – όνειρο, που αποτελείται από φρέσκα λαζάνια και μοσχαρίσιο ραγού, αφράτη μπεσαμέλ με αμαρέτο και παλαιωμένη γραβιέρα. Πολλοί είναι κι αυτοί που επιλέγουν το Barolo και για brunch μιας κι έχει ιδιαίτερα πληθωρικές επιλογές, όχι μόνο αβγά σε πολλές παραλλαγές αλλά και pancakes αμερικάνικου τύπου. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ όμορφος ο χώρος με τον ολάνθιστο εσωτερικό κήπο και τις φούξια μπουκαμβίλιες, όμως, εμένα μου κάνει περισσότερο για βράδυ. Όσον αφορά τα γλυκά εδώ θα ξεχώριζα το apple crumble με σταφίδες, που σερβίρεται με σπιτικό παγωτό κανέλα. Τώρα που το σκέφτομαι… πότε θα ξαναπάμε;