Η συντακτική ομάδα του Γαστρονόμου μάζεψε τα ωραία της για τον χρόνο που πέρασε. Φαγητά, κρασιά, ποτά, προϊόντα κάθε λογής, στιγμιότυπα από το γευστικό μας photo album. Βάλαμε όλοι από μία δεκάδα –εντάξει, κάποιες φορές κλέψαμε και λίγο, δεν χωρούσαν όλα– με αυτά που μας συγκίνησαν, που μας ξάφνιασαν, που χαρήκαμε που βρήκαμε (ή ξαναβρήκαμε), με όσα, τέλος πάντων έκαναν τις μέρες μας λίγο καλύτερες, λίγο νοστιμότερες, λίγο πιο φωτεινές.
Το τοπ 10 της Νικολέτας Μακρυωνίτου
|
|
|
Αχινός. Τα σουβλάκια του Λευτέρη στην Ομόνοια, μπουκιά και χειροκρότημα. Το wine bar Paleo και ο Καϋμενάκης που πήγε κι έφτιαξε στη Ρετσίνα ό,τι καλύτερο έχει συμβεί σε αυτή την πόλη, και όχι μόνο από οινικής άποψης. Όλα τα γλυκά του Παρλιάρου κι όλες οι πίτσες της Νάπολης, γιατί τι να λέμε τώρα. Τα μακαρόνια με κιμά ως τρισμέγιστη μαγειρική σύλληψη (κυρίως τα δικά μου, και του Μπουγιούρη στο Ηλιοβασίλεμα στη Σύρο). Ένα τραπέζι με καλή παρέα στην Παλιά Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Το Ξινόμαυρο ως κρασί και ως ιδέα. Τα τυριά του Provence. Να ντύνομαι, να στολίζομαι, να πίνω αρμανιάκ στο Alexander’s bar της Μεγάλης Βρεταννίας. Στο 10+1 το αφράτο κέικ με γιαούρτι και τυρί κρέμα που κάπου ξετρύπωσε η Χριστίνα Τζιάλλα και επανεφηύρε την έννοια του κέικ – εγώ του βάζω και λίγη σοκολάτα. Η σειρά είναι τυχαία, αλλά ωραία.
Το τοπ 10 ++ της Νένας Δημητρίου
Ο καφές στο Foyer, με λιακάδα και φασαρία στην Πανεπιστημίου. Τα πρωινά με καφέ, Joy Division και μπισκότα, παρέα με την Ειρήνη και την Αθανασία στο Williwaw της Κυψέλης. Το μεγάλο προζυμένιο καρβέλι από τον φούρνο της Βάσως στην Ευφράνορος. Τα βράδια της Παρασκευής μετά το Παιδικό Μουσείο, το τραπέζι μας στο Χατίρι, πίτσα με μπρόκολο και σπαγγέτι με σκορδάτο πέστο. Η Μούργα της Θεσσαλονίκης και η πυρηνική μαγειρική του Γιάννη Λουκάκη. Τα παϊδάκια στο Ανήλιο και η εμπειρία του να τρως σε καφενείο πίνοντας Φλογερό από το Κατώγι Αβέρωφ. Το υπαίθριο κουζινί του Σιαφάκα και η μαγειρική του Φωτεινόγλου στο Κάστρο της Σίφνου, ένα αξέχαστο βράδυ στη Loggia πίνοντας Σκλάβο και τρώγοντας ρεβίθια με μεδούλι και σκουμπρί. Το αλμυρά dry martini του Νικόλα στο Έπρεπε της Κυψέλης. Η μαγειρική του Γιάννη Τσικουδάκη και οι προτάσεις του Άρη Σκλαβενίτη στο Oinoscent, η ανακάλυψη μιας νέας ετικέτας και το ιδανικό pairing, που ανάβουν πυροτεχνήματα στο στόμα. Η φιλόξενη κουζίνα της Cookoovaya και τα κολάρα του ροφού με μακαρόνια του μεγάλου ψαρομάγειρα Κοσκινά. Το ρυζόγαλο της Στάνης, το κορυφαίο στέκι της Ομόνοιας. Η πίτσα Φαντασία της Ti Amo με κρέμα γάλακτος. Τα αέρινα τηγανητά ψαράκια, οι ουρίτσες πεσκανδρίτσας και τα ελαφρόπαστα του Περικλή στο Λέσβιον. Οι κρεατένιοι λαχανοντολμάδες και το πρασοσέλινο του Μανώλη Παπουτσάκη, τα φυσικά κρασιά και οι απίθανες μουσικές στο Pharaoh που άνοιξε δυο μέρες πριν φύγει το 2022 στα Εξάρχεια. Καλορίζικο.
Το τοπ 10 της Γεωργίας Παπαστάμου
|
|
|
Τα μύδια με το ζουμί τους στο Annie. Κεφτεδάκια, πατάτες και τα πρώτα αμπελοφάσουλα του καλοκαιριού στο Αγνάντι, στην Τήνο, με βερύκοκα και μπίρα για επιδόρπιο. Πατούδο, πανηγυριώτικο και ιταλικά κρασιά στον πεζόδρομο του Capitano. Το daal της Garima με πίκλες από άγουρα μάνγκο, κατευθείαν από την κουζίνα της μαμάς της στην Ινδία. Οι μπουφέδες του Βαγγέλη, στο γραφείο, με τηγανητές πίτες της Δήμητρας Γουναρίδη και φαλάφελ του Ιμπραήμ (ευχαριστούμε Βαγγέλη 🙂 ). Το παγωτό γιαούρτι-αγριοκέρασο του Ασημακόπουλου. Το τσιγαριαστό του Ντουνιά. Παϊδάκια και οι πιο ωραίες τηγανητές πατάτες της Αθήνας δίπλα στα κρασοβάρελα που πιάνουν ταβάνι, στο Πολύγωνο, στον Αξώτη. Σαντιγί στη μύτη από τα παραγεμισμένα maritozzi της Regoli στη Ρώμη και campari-σόδα στο San Calisto στη λιακάδα.
Το τοπ 10 + της Άντζελας Σταματιάδου
|
|
|
Τα φετουτσίνι από καρδιά φοίνικα, βούτυρο αρωματισμένο με φασκόμηλο και σκόνη ποπ κορν του Alex Atala. Οι γαρίδες σε πλεκτό «πακετάκι» από φύκι kombu και το χέλι με τον υπερνόστιμο ζωμό στο Soil. Η κουλ κουζινομπάρα του Hervé (κι εκείνη η απίθανη ψητή μπάμια σε χωριστό πιατάκι δίπλα στα εξωτικά μύδια). Tα γλυκά του Γιώργου Πλατινού στο Τhe Zillers. Μια κρύα βραδιά στο πεζοδρόμιο της Ηλιόπετρας στη Θεσσαλονίκη. Μία άλλη, όχι τόσο κρύα βραδιά στο Rakia bar στο Βελιγράδι. Ο ιδιαίτερος, ωμός «μπακαλιάρος σκορδαλιά» στα Άργουρα, στις Τζιτζιφιές, αν και η προηγούμενη βερσιόν μου άρεσε λίγο πιο πολύ. Το δαντελωτό, λεπτοκομμένο κοκορέτσι, σαν κρεατένιο σεμεδάκι, στα Γιουβετσάκια της Άνω Γλυφάδας κι ο καθησυχαστικός κόκορας με το χοντρό μακαρόνι στον Οικονόμου. Οι ψητές γαρίδες Kοιλάδaς στον Καπετάνιο, στα Καμίνια, ένα οικογενειακό μεσημέρι Κυριακής κι η ψητή σαρδέλα που φάγαμε −λίγο πριν πάμε εκεί που είχαμε κλείσει για φαγητό– σε ένα ουζερί στην λίμνη Ευβοίας που σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν θυμάμαι το όνομά του. Το παλαιωμένο Negroni στο περβάζι του Barreldier, με μια δαγκωνιά από κουμκουάτ. Το βράδυ που περνώντας από τον Ζέφυρο στο Θησείο αγνόησα δυο deadlines, μπήκα και ξαναείδα, έτσι σόλο, τη Γιορτή της Μπαμπέτ. Ξενύχτησα μετά για να προλάβω, αλλά ήταν ωραία.
Το τοπ 10 της Βιβής Κωνσταντινίδου
|
|
|
Με τυχαία σειρά: Οι Κυριακές μεσημέρι στις παλιές, οικογενειακές, εξοχικές ταβέρνες της Αττικής: στην ταβέρνα του Γούλα, ψηλά στην Μπάλα, για μελωμένο αρνάκι με λεμονάτες πατάτες στον γάστρο, στην ταβέρνα του Βασιλάκου, στο Μάζι, για το πελώριο χωριάτικο ψωμί του και τα παϊδάκια προβατίνας, στην ταβέρνα Ραμνούς στην ομώνυμη περιοχή για τα ψητά στον φούρνο και τα τρομερά αυγά στο τηγάνι μαζί με τηγανητές πατάτες και φέτα. Χειμωνιάτικο γεύμα στο μαγερειό-ταβέρνα του Βασίλη Κορομπίλια στη Λίμνη Πλαστήρα με οτιδήποτε ψήνει στον ξυλόφουρνο, καθισμένη σε τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο κι έξω να σέρνεται ομίχλη-ορατότις μηδέν. Η μυρωδιά του αυθεντικού μπακάλικου Δίκταμο στον Βύρωνα, με τα τυριά-έκπληξη και τα δικά τους χειροποίητα ντολμαδάκια, πίτες, σάλτσες και μεζέδες παλιάς κοπής που φτιάχνουν τα αδέλφια Γιώργος και Κάλλια Κουμεντάκη. Η γαλατόπιτα στο σαρακατσάνικο κονάκι του Μαργώνη στην Κερατέα. Δείπνο με φίλους στο Εlla της Νένας Ισμυρνόγλου. Οι αράντιστες πράσινες ελιές που μαζεύω από τον κήπο μου κάθε Νοέμβρη, τις φυλάω 10 μήνες σε θαλασσόνερο από το Δασκαλειό και τις βγάζω πρώτη φορά στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι της επόμενης χρονιάς. Η μυρωδιά του μούστου στα Μεσόγεια το Σεπτέμβρη και τα πρώτα μουστοκούλουρα του φούρνου Δαρεμά στο Μαρκόπουλο. Η καυτή αρωματική σοκολάτα στη Σχεδία. Το βιολογικό αγουρέλαιο της οικογένειας Θεριανού στη Ζάκυνθο, με βούτες από προζυμένιο ψωμί από τις Μελισσιώτισσες, επίσης στη Ζάκυνθο. Ο μονοποικιλιακός αιθιοπικός εσπρέσο στο Buna Tetu στην Πετρούπολη (όχι την Αγία, τη δική μας), με τζαζ υπόκρουση και αφρικάνικα γλυκάκια από τα χέρια της Φαίδρας Σκληρού-Sam.
Το τοπ 10 + της Μαρίνας Πετρίδου
|
|
|
Το Soil για το φθινοπωρινό μενού του. To Doner Tzh για τον πολιτικό γύρο στα κάρβουνα και το χουνκιάρ μπεγιεντί. Ο Πολύβιος, στην Δραπετσώνα, για τις ανοιχτές μερίδες και το σουτζούκι με συνταγή του παππού του. Οι γαρίδες με την μυστική πιπεράτη σάλτσα στην Ψαροκαστέλλα. Οι χειροποίητες μπίρες στα νέα taprooms της πόλης, Slowdown και Tap 21. Το κοκτέιλ Mescali στο Τέρας στον Νέο Κόσμο και τo all time classic dry martini στο Barreldier. Το Kitschen στον Πειραιά για όλα. Το Υπερωκεάνιο για τη μακαρονάδα με αντζούγιες. Η αχινομακαρονάδα και η προβατίνα του Tsiftis. Η μουσταλευριά στη Στάνη. Το παγωτό καϊμάκι με σαλέπι στο Διεθνές στα Ιωάννινα. Η αστακομακαρονάδα της Σταματίας στη Σκύρο και ο σιγομαγειρεμένος μαύρος χοίρος με ψητό λάχανο στο Συν-τροφή στη Θεσσαλονίκη. Το γεύμα στο εστιατόριο de Kas και στο Choux στο Άμστερνταμ. Το βιβλίο «Σουβλάκι: Μια γαστρονομική ιστορία από τα ομηρικά έπη μέχρι το σύγχρονο street food» που γράψαμε με τον Τάσο Μπρεκουλάκη και κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο και η αγάπη που πήρε από τα μέσα και τους αναγνώστες.
Το τοπ 10 της Νάντιας Λιαργκόβα
Το βιολογικό μέλι από τους αγρότες των αλπικών χωριών της Αυστρίας Blutenhonig Creme και το Almdudler, που φτιάχνεται από φυσικά βότανα των Άλπεων – το καλύτερο αναψυκτικό που έχω πιει ever. Το Βarolo στο Νέο Ψυχικό, με το ωραίο ροζέ Santa Margherita Sangiovese και τις λεπτές pinse, για κουβεντολόι με γυναικοπαρέα και χάζι. Μου αρέσουν και τα σπαγγέτι με γαρίδες και ζυλιέν κολοκυθιού, λεπτή γεύση με πολλές γαρίδες. Το σουβλάκι το τυλιχτό που κάνει ο Παναγιώτης, ο σπιτονοικοκύρης μας στη Μηλίνα το καλοκαίρι, μαζί με την όλη κατάσταση στο απίστευτο Thea Houses στο Πήλιο. Οι βραστές καραβίδες και η αστακομακαρονάδα στον Άγγελο το καλοκαίρι, στις Κόττες, που πας μόνο με σκάφος ή από μονοπάτι μέσα από το βουνό. Παραλίγο να το ξεχάσω. Κι η τηγανιά από φρέσκο τόνο στο Καρνάγιο, στην Αγία Κυριακή, που με έκανε να πάω δυο φορές το καλοκαίρι μόνο για πάρτη της. Το παγωτό στο νέο Solo Gelato που άνοιξε στην Πεύκη. Το musli bread που ανακάλυψα στον φούρνο Ολύρα στο Νέο Ψυχικό, εθισμός, όχι αστεία. Οι απίστευτες πίτσες του Lucinda στον Χολαργό μαζί με τα bread sticks και τα αλμυρά, με σκόρδο και ρίγανη, και τα γλυκά (τα πήρα για τα παιδιά και καλά…), με λιωμένη σοκολάτα γάλακτος. Και all time classic, η μπριζόλα στον Χρύσανθο στα Βριλήσσια, η καλύτερη μοσχαρίσια γάλακτος με διαφορά.
