Οι πιο ψαγμένες και αυθεντικές ταβέρνες του Πειραιά | ΕΞΟΔΟΣ

Ο Πειραιάς είναι από τις περιοχές της Αθήνας που διατηρούν μία αυθεντικότητα απαράμιλλη και μία ατμόσφαιρα άλλης εποχής. Στα στενά της Δραπετσώνας και στη μαγευτική Πειραϊκή, στα Καμίνια και στην Ιχθυόσκαλα βρίσκουμε ταβέρνες που τις έχει ξεχάσει ο χρόνος και ανθρώπους που έχουν βάλει στοίχημα με τον εαυτό τους να προσφέρουν στους πελάτες τους απλά, τίμια και πεντανόστιμα πιάτα.

Πλάι στην Ιχθυόσκαλα, Οινομαγειρείο ο Βασίλης

Δίπλα, η ιχθυόσκαλα με την αίθουσα δημοπρασιών. Μπροστά ρυμουλκά, τράτες και φορτηγά που πηγαινοέρχονται. Στο βιομηχανικό τοπίο της Ιχθυόσκαλας Κερατσινίου, εκεί που δεν το περιμένεις βρίσκεται το Οινομαγειρείο του Βασίλη ή αλλιώς η Καντίνα. Ένα μαγαζάκι δύο επί τρία που έχει απλωθεί με παραπήγματα και νάιλον τέντες έχει γίνει στέκι για πολλούς. Πέρα από το μοναδικό σκηνικό, έχει να προσφέρει λίγα και απλά θαλασσινά. Το προτιμάμε για τηγανητά μικρόψαρα, μπίρες και σαλάτα. Γ.Π.

Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, Τ/210-43.27.213

Καπετάνιος: Διαμαντάκι, κρυμμένο σε ένα αδιέξοδο στη Λεύκα

Ναυτικό θέμα στη διακόσμηση: σχοινιά και δίχτυα που κρέμονται απ’ το ταβάνι, άγκυρες, κοχύλια, ιστιοφόρα και ακόμα περισσότερες θαλασσινές αναφορές σε μπλε τεχνικολόρ φόντο. Καλτ, με τη γλύκα του παλιού (40 και χρόνια), οικογενειακού μαγαζιού. Πίσω από τον πάγκο με την αναλογική ζυγαριά θα σας δείξουν τα ψάρια της ημέρας και θα τα ζητήσουν μπροστά σας πριν πάρουν το δρόμο τους για τη σχάρα. Και τι ψήσιμο! Την πιο βελούδινη σκορπίνα εκεί την έχω φάει. Με πατάτες σαν σπιτικές με κριτσανιστές άκρες. Οι ζουμερές γαρίδες, το ξυδάτο χταπόδι με το δικό τους τουρσάκι, τα τηγανητά καλαμάρια-λουκούμι είναι μερικά απ’ όσα αξίζει να δοκιμάσετε σ΄ αυτό το μαγαζί, κρυμμένο διαμαντάκι σε ένα αδιέξοδο της Λεύκας, στα Καμίνια. Γ.Π.

Τενέδου 4, Πειραιάς, Τ/210-42.06.539

Όρμος Αφροδίτης: Ουζερί με ιστορία από το 1981

Ο Κώστας Αντωνοδημητράκης άνοιξε το ουζερί στην Πειραϊκή το 1981 σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης. Σερβίρει κάθε μέρα στους πελάτες του λιχουδιές από την πατρίδα του, την Κρήτη, φρέσκα θαλασσινά και ψαράκι. Πλούσια χωριάτικη σαλάτα για αρχή, με χοντροκομμένες ζουμερές ντομάτες, τραγανά αγγούρια, μπόλικο κρεμμύδι, μυζήθρα από την Κρήτη, μικρές ελιές από το χωράφι τους και ελαιόλαδο από το ελαιοτριβείο στο χωριό τους, τα Καλύβια Μονοφατσίου στο νότιο Ηράκλειο. Ακολουθούν τα τηγανητά: Πατάτες κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες σε φρέσκο ελαιόλαδο. Καλαμαράκια τραγανά και μαλακά και δίπλα γαρίδες, γλυκές και ζουμερές, το σήμα κατατεθέν του ουζερί. Όταν έχει, βγάζει και απάκι από το νησί. Ψαράκια ψήνει όταν ο Μιχάλης ο ψαράς, που έρχεται κάθε πρωί από τον αποκάτω όρμο, έχει πιάσει κανένα μπαρμπούνι ή άλλο μικρό. Και φυσικά μπουμπουριστούς με μπόλικη ρίγανη, αλάτι, και ξύδι και τσικουδιά από δική τους καζανιά. Μ.Π.

Ακτή Θεμιστοκλέους 288, Πειραιάς, Τ/695-51.37.739

Tο Ειδικόν, το αιωνόβιο oινοπαντοπωλείο

Στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ο Αριστείδης Παπακωνσταντίνου άνοιξε το «Οινοπαντοπωλείον το Ειδικόν», στην Αγιά Σοφιά, κοντά στη Δραπετσώνα. Πουλούσε είδη μπακαλικής, μαναβικής, είχε και μια χούφτα τραπέζια για να τρωγοπίνουν οι γείτονες το κρασί του, τα τυριά από το τυροκομείο που έχει με τα αδέλφια του στο Γαρδίκι Τρικάλων, καμιά ντομάτα, ελιές, σαρδέλες του κουτιού και ό,τι βγάλει το τηγάνι της κυράς. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 το μαγαζί πέρασε στον γιο του Απόστολο. Έναν αιώνα από τότε που πρωτάνοιξε, πάλι Αριστείδης είναι στο κουμάντο, ο εγγονός. Τώρα λειτουργεί μόνο σαν ταβέρνα, αν και πετάγονται οι γείτονες να πάρουν λίγο τυρί ή καμιά κονσέρβα. Το εσωτερικό απείραχτο. Τα θεόρατα παμπάλαια ψυγεία, τα ζωγραφιστά τσιμπεντοπλακάκια, τα φωτιστικά, τα παλιά ραδιόφωνα, δεκάδες πινακίδες, ταμπέλες, φωτογραφίες, μικροαντικείμενα, χαμός. Μ.Π.

Ψαρών 38 και Σαλαμίνος, Πειραιάς, Τ/210-46.12.674

Το καπηλειό του Ζάχου: Για ψαγμένους foodies

Φοβερό στέκι για ψαγμένους foodies στα Καμίνια, με το πιο ωραίο σέρβις, ατμόσφαιρα πραγματικού καπηλειού και φαγητό τίμιο και νόστιμο. Εδώ τρώμε ωραίες, φρέσκες καραβίδες και τηγανητά καλαμαράκια, πεσκανδρίτσα ζουμερή ψημένη στον φούρνο, βραστά λαχανικά και χόρτα, φάβα και πατάτες κομμένες στο χέρι, σε μερίδες τεράστιες. Ο κύριος Θωμάς σερβίρει τους πελάτες του με επαγγελματισμό και φοβερή ευγένεια. Στην κουζίνα μαγειρεύουν και ψήνουν μόνο γυναίκες μαγείρισσες και ό,τι περνάει από τα χέρια τους βγαίνει πεντανόστιμο. Στο τέλος, κερνάνε ένα γλυκάκι όλο νοστιμιά, κόκκινο μήλο Ζαγοράς, κομμένο σε φέτες και από πάνω σπιτικό γλυκό του κουταλιού βύσσινο. Μ.Π.

Κομοτηνής 37, Καμίνια, Τ/210-48.13.325

Κατσόγιαννος: Η πιο παλιά ταβέρνα της Δραπετσώνας

Η ταβέρνα λειτούργησε αρχικά ως γαλακτοπωλείο. Ιδιοκτήτης ήταν ο Γρηγόρης Κατσόγιαννος. Έδινε γάλα, έφτιαχνε βούτυρο και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, καθώς και μουσταλευριά. Το γαλακτοπωλείο εξελίχθηκε σε μπακαλοταβέρνα και τελικά έγινε κανονική ταβέρνα. Ο χώρος εσωτερικά είναι ρετρό, με μωσαϊκό στο πάτωμα, με παλιές φωτογραφίες στους τοίχους και διαφημιστικές αφίσες από άλλες δεκαετίες. Μας κάνει εντύπωση ένα ξύλινο καλοδιατηρημένο ψυγείο του ‘30 που λειτουργεί κανονικά. Μπορεί να έχει μεγάλη ιστορία και φοβερή ατμόσφαιρα, αλλά αυτό που μας κάνει να πηγαίνουμε ξανά και ξανά στον Κατσόγιαννο είναι το φαγητό. Τα κεφτεδάκια με ούζο είναι όνειρο, τραγανά και νόστιμα, συνοδεύονται δε από ολόφρεσκες τηγανητές πατάτες που τις κόβει με τα χεράκια της Ντόρα (σημερινή ιδιοκτήτρια). Η χοιρινή τηγανιά με μουστάρδα και μπούκοβο είναι ζουμερή και τέλεια πικάντικη. Η συκωταριά αλλά και το μοσχαρίσιο συκώτι λιώνουν στο στόμα και πάνε πολύ με το κρασί. Τα παϊδάκια είναι από τα πιο νόστιμα που έχουμε δοκιμάσει στην Αθήνα και ταιριάζουν ιδανικά με τη χειροποίητη μελιτζανοσαλάτα. Μ.Π.

Αγίου Παντελεήμονος 15, Δραπετσώνα, Τ/210-46.13.209

Σκυλόδημος: Μια γνήσια μπακαλοταβέρνα

Ξεκίνησε ως μπακάλικο το 1908 από έναν Βούλγαρη και αργότερα, τέλη δεκαετίας του 1950, το πήρε ο Νίκος Σκυλόδημος ο οποίος έβαλε βαρέλια με κρασί, για να μαζεύονται οι φίλοι και η γειτονιά, κι άρχισε τους μεζέδες. Σήμερα το έχει ο γιος του ο Φίλιππος (γι’ αυτό και θα το βρείτε και ως το Μπακάλικο του Φίλιππου). Ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά του δεν του έχει πειράξει. Γνήσια μπακαλοταβέρνα με το όλα της, σαν σκηνικό από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία: πουλάει από όλα (χύμα όσπρια, φρούτα και λαχανικά, μαζί με σκούπες, καθαριστικά, κουβάδες κ.λπ.) και λειτουργεί και ως ταβερνάκι. Στην όμορφη και γραφική μέσα σάλα χωρούν δέκα τραπέζια αλλά τα πιο ζηλευτά είναι τα μικρά μπροστά στον πάγκο-ψυγείο, όπου την ημέρα θα δεις τους παππούδες να πίνουν τον καφέ τους και το τσιπουράκι τους. Το μενού απλό αλλά ωραίο. Κεφτεδάκια, κανένα τηγανητό ψαράκι, λεμονάτα ρεβίθια, πατάτες με αυγά και τα συναφή. Απλά και τίμια. Χ.Τ.

Δεληγιώργη 16 και Σκυλίτση, Πειραιάς, Τ/6945-059.328

Ψαροκαστέλλα: Σε μια ανηφοριά στην Καστέλλα

Δύσκολο να βρεθείς τυχαία εδώ. Οι της γειτονιάς και οι μιλημένοι όμως έρχονται και ξανάρχονται στην Ψαροκαστέλλα, το μικρό ψαρομάγαζο μιας οικογένειας στην Καστέλλα. Η Μαρία μαγειρεύει, ο σύζυγός της Κώστας αναζητά κάθε μέρα την καλή πρώτη ύλη ενώ τα δυο τους παιδιά, ο Νέστορας και ο Κωνσταντίνος, σερβίρουν και φροντίζουν για την φιλοξενία των πελατών. Να σημειώσουμε ότι η μαγείρισσα κρατάει από πολίτικη οικογένεια ψαράδων που πέρασαν από το Τσεσμέ στη Χίο. Τα ξαδέρφια της στο νησί έχουν τα δικά τους καϊκια και προμηθεύουν με ψάρια το μαγαζί. Η σπεσιαλιτέ εδώ είναι οι γαρίδες που σερβίρονται σε μια αραιή, ελαφρώς ξινή σάλτσα με αρώματα μοσχοσίταρου, το χταπόδι που σβήνουν με ημίγλυκο κρασί και τα ζακετάκια (μικρά ψαράκια που μοιάζουν με τη γλώσσα). Τα ψάρια ψήνονται μαστόρικα στη σχάρα. Γ.Π.

Σκρα 19, Πειραιάς, Τ/210-42.22.237

Το κουτούκι του Αντώνη: Κουτούκι με τα όλα του!

Θα το αναγνωρίσετε από τα μεγάλα βαρέλια-σήμα κατατεθέν στην είσοδο. Μπαίνοντας, μια μεγάλη σκεπαστή αυλή που ζεσταίνεται με σόμπες-μανιτάρια, με μικρά τραπέζια και δεκάδες μικροαντικείμενα από περασμένες εποχές. Για την αυθεντικότητα του ντεκόρ ευθύνεται ο κυρ-Αντώνης, άρχοντας στο κουτούκι του, άνθρωπος μερακλής και νοικοκύρης, όπως μαρτυρά κάθε γωνιά του μαγαζιού. Στην εσωτερική σάλα με το υπέροχο μωσαϊκό, τα βαρέλια με το κρασί, τα χειροποίητα υφαντά στους τοίχους κλέβουν το βλέμμα. Απλές γεύσεις, καλοδιαλεγμένες πρώτες ύλες, ψαρικά και κρεατικά σε σχετική αρμονία. Το τηγάνι έχει την τιμητική του, όμως και η σχάρα δεν πάει πίσω. Η φάβα έρχεται με μπόλικο ξερό κρεμμύδι χοντροκομμένο και μαϊντανό, η φέτα είναι βαρελίσια, οι τηγανητές πατάτες φρέσκες, η βραστή σαλάτα έχει λαχανικά και χόρτα εποχής. Για κύρια έχει ψιλόψαρα φρέσκα, γαλέο και μπακαλιάρο, καλαμάρι και ό,τι άλλο σας ψιθυρίσει ο κυρ-Αντώνης από τον προφορικό κατάλογο της ημέρας. Αν πάλι δεν είστε της θάλασσας, το μπιφτέκι στη σχάρα είναι πολύ νόστιμο, το ίδιο και το χωριάτικο λουκάνικο, ενώ αξίζουν και η μοσχοβολιστή χοιρινή τηγανιά και η ζουμερή χοιρινή μπριζόλα. Στο τέλος έρχεται χαλβάς ταχινένιος και φρούτο. Μ.Π.

Αργυροκάστρου 26, Τ/210-49.24.338

Ακρί: Για κασιώτικα ντολμαδάκια

Με θέα τα βραχάκια της Πειραϊκής, η ψαροταβέρνα πήρε το όνομά της από την ομώνυμη γειτονιά στο χωριό Αγία Μαρίνα της Κάσου, από όπου κατάγονται οι ιδιοκτήτες. Η διακόσμηση στο Ακρί θυμίζει νησί. Εδώ σταματάμε για να φάμε, εκτός από το φρέσκο ψαράκι, εξαιρετικές κασιώτικες λιχουδιές. Τα περίφημα κασιώτικα ντολμαδάκια που είναι μια μπουκίτσα από έμπειρα χέρια κασσιώτισσας μαγείρισσας και τις μακαρούνες με σιτάκα. Τα θαλασσινά τους όπως τα μύδια και τα γαριδάκια Σύμης συνοδεύουν τέλεια το γεύμα μας. Μ.Π.

Ακτή Θεμιστοκλέους 298, Πειραιάς, Τ/210-41.80.110

Οινομαγειρείο Ζωοδόχος Πηγή: από γενιά σε γενιά

Η ιστορία ξεκινάει με δύο αδέρφια και συνεχίζει με άλλα δυο. Τα πρώτα, ο Κώστας κι ο Γρηγόρης Λάμπρου, άνοιξαν το οινοπαντοπωλείο τους στα Καμίνια πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καταστράφηκε σ’ έναν από τους βομβαρδισμούς του Πειραιά, το ξανάχτισαν, όμως, και το αφιέρωσαν στην Παναγία Ζωοδόχο Πηγή, τον ιερό ναό της περιοχής. Τα δεύτερα, ο Κώστας και ο Αλέξανδρος Τσώτσης, τρίτη γενιά της οικογένειας, γράφουν τα επόμενα κεφάλαια με τις συνταγές της γιαγιάς τους της Μαρίας κι όσα έβαλαν οι ίδιοι στο πλάι τους, βρίσκοντας γέφυρες με τα παλιά. Στα τραπέζια στο σπαρμένο με διάφορα αντικείμενα στο εξωτερικό κι έξω, στο πεζοδρόμιο, τα οποία αδειάζουν και γεμίζουν μέχρι αργά με κόσμο κάθε ηλικίας, κυκλοφορούν φάβα, κεφτέδες με φρέσκια ντομάτα, παπαρδέλες με κοτόπουλο, μοσχάρι κοκκινιστό, ωραίο συκώτι, νόστιμο κεμπάπ κι άλλα πολλά. Α.Σ.

Κατσούλη 77, Καμίνια, Τ/210-48.14.438

Μαργαρώ: Μια συνταγή που αντέχει στον χρόνο

Δίπλα στην είσοδο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, στο τέρμα της Λεωφόρου Χατζηκυριακού, μια ταβέρνα απλή, χωρίς πολλά πολλά παραφερνάλια, συνεχίζει αυτό που κάνει εδώ και πολλά χρόνια, σε έναν χώρο που ταΐζει κόσμο από τις αρχές του αιώνα. Πριν τον αναλάβει στήσει εκεί το οινομαγειρείο της η κυρά Μαργαρώ, από την Άνω Μερά της Μυκόνου, τη δεκαετία του ’40, ήταν μπακάλικο. Στη συνέχεια ανέλαβε ο γιος και τώρα, αρκετές δεκαετίες μετά, κουμάντο κάνει η τρίτη γενιά της οικογένειας. Στα τραπέζια παρέες, οικογένειες και ζευγάρια −τα μεσημέρια βλέπεις και κόσμο που δουλεύει στις ναυτιλιακές– τρώνε χωριάτικη, τηγανητές γαρίδες ή καραβίδες και τραγανά τηγανητά μπαρμπούνια ή κουτσομούρες, με μπόλικο χοντρό αλάτι. Αυτά είναι τα προσφερόμενα, τρία πιάτα όλα κι όλα, κι από ό,τι φαίνεται αρκούν. Σε πείσμα των καιρών και των καινούργιων που φέρνουν, τίποτα δεν αλλάζει. Α.Σ.

Λεωφ. Χατζηκυριακού 126, Πειραιάς, Τ/210-45.14.226

Το Υπερωκεάνειον: το νοσταλγικό ψαρομάγαζο του Χατζηκυριάκειου

Με υπερωκεάνια στους τοίχους να θυμίζουν τα υπερατλαντικά ταξίδια των εποχών της μετανάστευσης, ένα σκαρί να κρέμεται από το ταβάνι κι αύρα παλιού μπακάλικου, αυτό το πειραιώτικο στέκι φέρνει, χρόνια τώρα, κόσμο από όλη την Αθήνα στη γειτονιά του Χατζηκυριάκειου. Πιάνεις με την παρέα σου από μια καρέκλα μέσα ή έξω και ξεκινάς θαλασσινό… δρομολόγιο. Η αρχή γίνεται με σαρδέλες ψητές με ντομάτα σε καψαλισμένο ψωμί και κάποιο από τα μαρινάτα, η συνέχεια γράφεται με λαδένια, τηγανητά μύδια Θεσσαλονίκης, κριθαράκι θαλασσινών ή σουπιές ψητές με ταχίνι και κάποια από τα τηγανητά ή ψητά ψαράκια. Όσο για το φινάλε, έχει παγωτό καϊμάκι. Α.Σ.

Μαρίας Χατζηκυριακού 48, Τ/210-41.80.030