Το κρυφό μου στέκι: 8 Αθηναίοι μοιράζονται τα αγαπημένα τους «μυστικά» μαγαζιά | ΕΞΟΔΟΣ

Κρυμμένο σε κοινή θέα
Άρης Σκλαβενίτης- σομελιέ, ιδιοκτήτης Oinoscent

Με προβλημάτισε πολύ ποιο μαγαζί να αποκαλέσω «κρυφό-διαμαντάκι». Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου αλλά θεώρησα ότι δεν είναι και τόσο κρυφά ή έστω έτσι φαντάζουν σε εμένα. Γι’ αυτό αποφάσισα να μοιραστώ μια ταβέρνα η οποία, αν και ήταν μπροστά στα μάτια μου τόσα χρόνια –την έβλεπα καθημερινά περπατώντας από το σπίτι προς το μαγαζί και πίσω– ποτέ δεν της είχα δώσει τη σημασία που της αναλογούσε θεωρώντας πως είναι ακόμα ένα τουριστικό μαγαζί.

Το όνομα αυτής είναι «Η Σαΐτα». Βρίσκεται στην Πλάκα, σε έναν από τους πιο γνωστούς και κεντρικούς πεζοδρόμους στην οδό Κυδαθηναίων, σε ωραίο γωνιακό οίκημα, με τραπεζάκια στον πεζόδρομο, δίπλα από εκκλησία και με υπόγειο εσωτερικό χώρο για τους χειμερινούς μήνες. Ναι, καλά ακούσατε. Στην Πλάκα. Αν και βρίσκεται στην καρδιά του τουρισμού, στις ψάθινες καρέκλες της θα δείτε να κάθονται αρκετοί Έλληνες και μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι που έχουν φάει με το κουτάλι αντίστοιχα μαγαζιά στη ζωή τους μέχρι να καταλήξουν σε αυτό. Στη Σαΐτα θα βρείτε ωραίους λαχανοντολμάδες, μελιτζάνα ψητή με κρεμμύδια που λιώνει στο στόμα, τραγανά κολοκυθάκια και ωραίες πατάτες τηγανητές. Για κυρίως πιάτο τις περισσότερες φορές επιλέγω παϊδάκια αρνίσια αλλά δεν είναι λίγες αυτές που έχω επιλέξει μπακαλιάρο σκορδαλιά (από τα must πιάτα). Σε όλα τα παραπάνω θα ήθελα να προσθέσω ότι το προσωπικό είναι πάντα χαρούμενο, με διάθεση να σε εξυπηρετήσει και το μαγαζί παρέχει πολύ καλή σχέση ποιότητας–τιμής.

Σαΐτα, Κυδαθηναίων 21, Πλάκα, Τ/210-32.26.671

Στο κούρδικο καφενείο για σουβλάκι συκώτι
Μανώλης Παπουτσάκης, σεφ

Πέρασα πολύ καιρό ανηφορίζοντας και κατηφορίζοντας τη Σολωμού όσο διάστημα χτίζαμε το Pharaoh. Αφήνοντας πίσω τη Σουλτάνη και στρίβοντας στη Σολωμού, στα 50 μέτρα πιο κάτω, βρίσκεται το Mangal, ένα κουρδικό γαστρο-καφενείο. Έκατσα αρκετές φορές, είτε μόνος είτε με φίλους, και χάρηκα τους ωραίους μεζέδες, τα κρέατα σχάρας με κορυφαίο το σουβλάκι με συκώτι και μπόλια, τις πίτες και τις δροσερές αλοιφές που σερβίρουν. Συνοικιακό περιβάλλον χαλαρό, μουσικές ανατολίτικες και ρακή ευκολόπιοτη. Τραπεζάκια έξω που γεμίζουν νέο κόσμο γεμάτο ενέργεια και καλή διάθεση.

Mangal, Σολωμού 12, Εξάρχεια, Τ/213-09.91.652

Ένας Καπετάνιος στα Καμίνια
Φώτης Σεργουλόπουλος, παρουσιαστής, ηθοποιός και επιχειρηματίας

Ο Καπετάνιος δεν είναι μυστικό. Πάνω από σαράντα χρόνια βρίσκεται στο ίδιο μέρος οπότε δεν έχουν περάσει και λίγοι από εκεί. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος και πότε μου τον συνέστησε για πρώτη φορά, ίσως γιατί κάθε φορά που πήγαινα ήταν σαν να είναι η πρώτη φορά και αυτό γιατί πάντα χανόμουν! Είτε πήγαινα από Θηβών, είτε από κάτω από το λιμάνι, αυτό το στενάκι πάντα το έχανα. Τώρα βέβαια με το gps έχει χαθεί η μαγεία της περιπέτειας. Παλαιότερα, ιδιαίτερα όταν συνόδευα κάποιους για πρώτη φορά, πάντα θα υπήρχε κάποιος που θα μου έλεγε «Πού μας πας ρε συ;». Αλλά αυτή ήταν η χαρά μου. Να τους έδειχνα κάτι τόσο καλό και τόσο καλά κρυμμένο. Εκεί, ανάμεσα σε συνεργεία, παλιές αποθήκες και δίπλα σε κάτι χορταριασμένες γραμμές τρένου.

Σπάνια μπορεί να συναντήσει κανείς τόσο καλόκαρδους ανθρώπους όσο οι άνθρωποι του Καπετάνιου. Ακόμα και τώρα τελευταία που είχα καιρό να πάω, στο τηλέφωνο το σήκωσε η Μαρία και με το που με άκουσε μου είπε: «Πού χάθηκες εσυ;». Και με το που φτάνω, πίσω από τον πάγκο με τον πάγο και τα ψάρια, να με καλωσορίζει με ένα χαμόγελο γιατί ξέρει ότι έχει τα πιο φρέσκα. Γιατί έχει σηκωθεί από αξημέρωτα να πάει στις βάρκες να φέρει τα ψάρια, τα καλαμάρια, τις σουπιές και ό,τι καλό θα έχει βγάλει η θάλασσα.

Ακόμα και τώρα θα πάω φίλους για πρώτη φορά για να καταλάβουν ότι μπορεί να μη θυμάσαι τον δρόμο, αλλά θα έρθουν μνήμες της απλότητας που ξέχασες και θα σε κάνουν για λίγο ευτυχισμένο.

Καπετάνιος, Τενέδου 4, Καμίνια, Πειραιάς, Τ/210-42.06.539

Η καντίνα του Αντρέα
Γωγώ Δελογιάννη, σεφ

Το αγαπημένο μου κρυφό μέρος είναι μια μικρή γωνιά απέναντι από μια μεγάλη εκκλησία της Παναγίας, κρυμμένη 200 μέτρα από την Πειραιώς. Τα σάντουιτς του Αντρέα στον Ταύρο. Σοβαρά σάντουιτς με διπλό καλαμάκι χοιρινό ή κοτόπουλο, ή ένα κι ένα, μαριναρισμένα από τον ίδιο και –παρότι «βρώμικο»– πάντα με πεντακάθαρα κρέατα καλής ποιότητας. Τα σάντουιτς ψήνονται στα κάρβουνα και από δίπλα τους η φριτέζα με τις πατάτες. Δεν ξέρω αν θα τον πετύχετε κάθε μέρα, εγώ έχω απογοητευτεί κάτι φορές, δεν ξενυχτάει ως αργά και όταν βρέχει δεν ανοίγει. Όταν όμως τον πετύχεις, τρως ένα πλούσιο «δείπνο» στα σκαλιά της Παναγίας, ακούς τα τζιτζίκια και πίνεις παγωμένη μπύρα σαν βασιλιάς. Μη διαλέξετε τι να βάλει μέσα, αφήστε το σ’ εκείνον, ξέρει καλύτερα.

Αντρέας, Χρυσοστόμου Σμύρνης 52, Ταύρος

Το μυστικό εργαστήριο παγωτού
Δημήτρης Μακρυνιώτης, ζαχαροπλάστης

Είμαι μεγαλωμένος στα στενά ανάμεσα στον Νέο Κόσμο και τη Νέα Σμύρνη. Αν υπάρχει ένα μαγαζί που θυμάμαι από μικρός είναι το «Εργαστήριο». Ίσως φταίει ότι το έχω συνδέσει με τον αγαπημένο μου παππού που έχασα πολύ νωρίς. Ίσως με ιντριγκάρει το μυστήριο που το συνοδεύει. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να περιμένουμε να ανοίξει ο καιρός για να ανοίξει και το «Εργαστήριο». Ένα παγωτατζίδικο χωρίς ταμπέλες, χωρίς βιτρίνες, χωρίς όνομα. Πάντα με κλειστές κουρτίνες. Ανοίγει μόνο τα απογεύματα του καλοκαιριού. Το έμαθα και στην κόρη μου πλέον και την ακούω να μου λέει «Κάνει ζέστη μπαμπά, θα έχει ανοίξει το εργαστήριο!». Μόνο αν είσαι γνήσιος Νεοκοσμίτης το βρίσκεις. Και αν το βρεις μην ξεχάσεις, πέρα από τα παγωτά του, να δοκιμάσεις και την παγωμένη σαντιγί του. Εκείνη που δεν συναντάς σχεδόν πουθενά…

Το Εργαστήριο, Μπουμπουλίνας 4, Δάφνη–Νέος Κόσμος

Μια χασαποταβέρνα ετών 60
Μύρωνας Στρατής, τραγουδιστής

Πάνω στην Αχιλλέως, σύνορα μεταξύ Παλαιού Φαλήρου και Νέας Σμύρνης υπάρχει μια ταβέρνα με μια χαρακτηριστική ξύλινη πρόσοψη, η Μουριά. Εγώ σαν Νεοσμυρνιώτης έχω κάποια μακρινή παιδική (ωραία) ανάμνηση αυτής της ταβέρνας και έτυχε ένας καλός φίλος πέρυσι να μου δηλώσει: «πάμε να φάμε ένα από τα καλύτερα παϊδακια της Αθήνας», βαριά δήλωση. Πραγματικά όμως, μιλάμε για παϊδάκια εξαιρετικά νόστιμα, κρουστά απ’έξω, ζουμερά εσωτερικά, απίστευτα καλοψημένα και καλο-αλατισμένα. Επίσης μιλάμε για νεφράκια στα κάρβουνα που πλησιάζουν το γλύκισμα. Η Μουριά είναι μια φανταστική χασαποταβέρνα που λόγω της εξαιρετικής της πρώτης ύλης δεν είναι η πιο φτηνή αλλά το φαγητό στο πιάτο σε πείθει, σε συγκινεί, θες να το μοιραστείς με φίλους. Οικογενειακή επιχείρηση πάνω από 60 χρόνια, με μεράκι και αγάπη στο καλό κρασί: από μένα είναι ναι.

Η Μουριά, Αχχιλέως 101, Παλαιό Φάληρο, Τ/210-98.88.637

Για τσιπουράκι και μεζέδες πάνω απ’ τη θάλασσα
Μάγκυ Ταμπακάκη, σεφ

Επειδή οι μέρες που έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε ρεπό είναι πραγματικά λίγες, επιλέγουμε όταν βγαίνουμε έξω να τις περνάμε με καλούς φίλους και συνήθως να μην απομακρυνόμαστε και πολύ από το σπίτι. Τα τελευταία δύο χρόνια λοιπόν πηγαίνουμε τουλάχιστον κάθε εβδομάδα στην ψαροταβέρνα Πανόραμα, στο Καβούρι, για λίγο τσιπουράκι με θαλασσινούς μεζέδες πάνω ακριβώς στη θάλασσα. Είναι λίγο η μαγεία της θάλασσας, τα νοστιμα πιατα και το ξεκάθαρα φιλικό περιβάλλον που μας κάνουν να το προτιμούμε πάντα τα μεσημέρια του ρεπό μας για να χαλαρώσουμε και να περάσουμε σίγουρα καλά με φίλους.

Πανόραμα, Ηλίου 4, Καβούρι, Τ/210-89.51.298

Μια μικρή ιταλική γωνιά
Δωροθέα Μερκούρη, ηθοποιός

Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα όταν θέλω να φάω αυθεντική ιταλική πίτσα είναι το Piadina Lumbro στην οδό Ομήρου. Ένα πάρα πολύ μικρό μαγαζί, οικογενειακό, με δυο τρεις καρέκλες και κρυμμένο αρκετά.

Το ανακάλυψα μια μέρα περνώντας τυχαία απ’ έξω. Διάβασα ιταλικά και είπα να μπω μέσα να δοκιμάσω τον καφέ, γιατί το πρώτο πράγμα που κάνω πάντα σε ένα μαγαζί είναι να δοκιμάσω τον καφέ. Και ήταν εκπληκτικός. Μετά είδα ότι έκαναν piadina, ένα είδος πίτας από την Emilia Romagna. Μετά δοκίμασα την πίτσα και έγινα σταθερή πελάτισσα. Πάω με τα παιδιά κι έχω πάει πάρα πολλούς φίλους μου. Το αλεύρι τους έρχεται από την Ιταλία, η πρώτη ύλη τους είναι εξαιρετική. Κάνει πιο πολύ ντελίβερι αλλά εμένα μ’ αρέσει να κάθομαι και μέσα.

Piadina Lumbro, Ομήρου 15, Κολωνάκι, Τ/210-36.46.805