Πού τρώει τώρα ο Γαστρονόμος

Με σύμμαχο τον ανοιξιάτικο καιρό, κάναμε βόλτες εντός και εκτός Αθηνών, φάγαμε και ήπιαμε σε μαγαζιά που μόλις άνοιξαν και στα παλιά που αγαπάμε. Απ’ όσα δοκιμάσαμε, καταγράψαμε αυτά που ξεχώρισαν.

Η Άντζελα Σταματιάδου ξεκίνησε με τάκος και έκλεισε με κεμπάπ από βλάχο

«Εxhale stress, inhale tacos», γράφει με νέον στο πράσινο του τοίχου στο Loco. Είναι καλή οδηγία. Την ακολούθησα μια-δυο φορές τον τελευταίο καιρό. Αυτό το δεν-είναι-ακριβώς μεξικάνικο, που κάνει τα δικά του, ενδείκνυται για βράδυ Παρασκευής, όταν θες να «ξεφορτώσεις», να βάλεις το κινητό στο mute, να πιεις ένα ποτό και να τσιμπήσεις κάτι. Μ’ αρέσει αυτή του η «προσεγμένη ανεμελιά». Το χρώμα, τα σεβίτσε, οι empanadas ή tostadas, τα tacos με το ιβηρικό χοιρινό, το χάζι στον πεζόδρομο στα νυχτερινά του.

Εκεί στο κέντρο, βρέθηκα μεσοβδόμαδα με τους οινόφιλους της παρέας στο Oinoscent. Για μια μικρή, σύντομη αποφόρτιση πήγαμε, χαρούμενοι που ταίριαξαν τα προγράμματά μας, πήραμε ένα κρασί, βάλαμε στο πλάι του το ταρτάρ με αυγό ορτυκιού και την καπνιστή μαγιονέζα, το διαφορετικό, βοτανικό cacio e pepe και τα νόστιμα νιόκι με τα μανιτάρια, και το ένα έφερε το άλλο – ζητήσαμε μια φιάλη ακόμα και μείναμε μέχρι που έκλεισε.

Το επόμενο οινικό στοπ-καρέ ήταν στη Φάμπρικα του Ευφρόσυνου, στο Κουκάκι, που ’χει ωραία ατμόσφαιρα κι ένα γενναιόδωρο, καθησυχαστικά νόστιμο φαγητό, που σε κάνει να επιστρέφεις -καροτοσαλάτα και βαρένικα, τραγανά ιτσλί, αρνάκι που λιώνει στο στόμα.

Από τις εξόδους των ημερών κρατάω και τον απρόσμενο μπακαλιάρο σκορδαλιά που πέτυχα στα Άργουρα -ωμός, με φιστίκι Αιγίνης τουρσί, ροζ πιπέρι και καυκαλήθρες και τη σκορδαλιά σαν ελαφριά σάλτσα από κάτω είναι, κατ’ εμέ τουλάχιστον, ένα από τα πιο ωραία πιάτα που έχουν φτιάξει-, καθώς και μια Κυριακή μεσημέρι στο Napul’è, μ’ εκείνη την αμαρτωλή τηγανητή μπουράτα τυλιγμένη με μορταδέλα και ζύμη πίτσας -την ίδια πίτσα που στροβιλίζει ο Φραντσέσκο στον αέρα-, και τα καλοφτιαγμένα ζυμαρικά της Μάγκυ, που ξεχειλίζουν νοστιμιά. Όποτε βρίσκω ευκαιρία -και οδηγό, γιατί δεν το ’χω με το τιμόνι-, δεν τη σκέφτομαι καθόλου την αυτοκινητάδα μέχρι την Βάρη, κι ας μένω μακριά. Εκεί, με την κουζίνα σε πυρετώδη κατάσταση, που είναι συχνό φαινόμενο, πάντα τρως καλά.

Είναι κι άλλα. Από το Le Pavillon του Jean-Charles Métayer έχω ακόμη στην άκρη της γλώσσας μου τη φινετσάτη θάλασσα της καραβίδας του Γάλλου σεφ, το αραχνοΰφαντο carpaccio χταποδιού, τις παπαρδέλες με το μαύρο σουσάμι.

Αναπολώ και τις γαρίδες με πορτοκάλι, τα πεκάν, τον κατιφέ και την κρέμα από μύδια, το χέλι σε διάφορες υφές και αποχρώσεις κι όλα τα υπόλοιπα που σμίγουν περίτεχνα στο πλούσιο σε εικόνες και γεύσεις μενού του Soil, του Τάσου Μαντή. Την ημέρα που πήγα είχε κρύο και τώρα ακόμη ο καιρός μια γλυκαίνει μια αγριεύει, ελπίζω όμως ότι το επόμενο δείπνο μου θα είναι στην αυλή.

Πήρα και μια ιδέα το περασμένο Σαββατοκύριακο από το πρώτο νησιώτικο Bαρούλκο, στη Σαντορίνη, στο ξενοδοχείο Grace στο Ημεροβίγλι, με μια γερή δόση απέραντου γαλάζιου. Γέμισαν τα μάτια μας θάλασσα κι ας φάγαμε μέσα – φυσούσε αρκετά για να καθίσουμε σ’ ένα από τα τραπέζια στην άκρη της βεράντας που είναι κρεμασμένη πάνω από τα κύματα, σε απόσταση αναπνοής από το χορταριασμένο Σκάρο. Μετά το εξαιρετικό ταρτάρ κόκκινης γαρίδας πάνω σε πουρέ σπανακόρυζου, ένα απρόσμενο κεμπάπ από βλάχο με κονφί ντομάτας πάνω σε μπισκότο ελιάς -γκουρμέ «βρώμικο» αλά Λευτέρης Λαζάρου- και άλλα ανάλογα, ανεβήκαμε για ένα ποτό στο μπαρ, τα κοκτέιλ του οποίου επιμελείται ο Θάνος Προυναρούς και η ομάδα του Βaba au Rum. Αρωματικό, με μια λεπτή πικράδα, εκείνο το ανάλαφρο Amaro tonic τους με άνθη κερασιάς θα μπορούσα να το πίνω ξανά και ξανά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣGrande Dame: Εδώ αναβιώνει η παλιά αστική κουζίνα της Αθήνας

Η Ακριβή Κάκκαβα θέλει θάλασσα και εγώ ποτέ χατίρι δεν της χάλασα

Μετά από έναν βαρύ χειμώνα και με νωπές τις μνήμες από το αέναο άνοιξε-κλείσε της εστίασης, επιτέλους έξω! Ο καιρός ιδανικός και ακόμα πιο ιδανική η διάθεση για καινούργιες γνωριμίες. Επειδή μάλλον μεγαλώνω, θα ομολογήσω ότι απολαμβάνω πολύ περισσότερο από παλιά την έξοδο για φαγητό και τα μέρη που επισκέφτηκα με αποζημίωσαν στο έπακρο.

Η πρώτη επιλογή μου είναι ένα μέρος που μυρίζει θάλασσα κι ας μην τη βλέπει. Σε μια μικρή πλατεία στο Κερατσίνι βρίσκεται το Ταξιδεύοντας, ένας θησαυρός για όσους αγαπούν ό,τι γεννά η θάλασσα. Δοκίμασα και ανυπομονώ να γευτώ ξανά το καπνιστό χέλι, τα φύκια και τα καπνιστά μύδια, τη μους ταραμά και την υπέροχη κακαβιά για καλωσόρισμα – όλα αυτά μαζί με μια ιδιαίτερα μεγάλη ποικιλία από ούζα και αποστάγματα. Αν βρεθείτε εκεί, να ζητήσετε και τα πιάτα εκτός καταλόγου, γιατί μπορεί να είστε τυχεροί και να απολαύσετε καβουροπόδαρα από βασιλικό καβούρι σερβιρισμένα με ζεστό βούτυρο. Έπος!

Επόμενος προορισμός, το Λιμανάκι. Βρίσκεται κι αυτό στο Κερατσίνι, στη σκιά του παλιού φουγάρου της ΔΕΗ. Ένα σουρεάλ σκηνικό που μοιάζει να έχει βγει από ταινία. Μετά τη βόλτα στην προκυμαία, η απόλαυση συνεχίζεται με μπακαλιάρο τηγανητό σε κουρκούτι, μύδια αχνιστά με σκόρδο, σαλάτα παντζάρι και τηγανητές πατατούλες. Αν τα καταφέρετε, το μέρος είναι ιδανικό και για μεσημεριανή κοπάνα.

Για το τέλος, φεύγουμε για Πόρτο Ράφτη, αυτή τη φορά όχι για θαλασσινά και ψάρια, αλλά για πολύ καλό κρέας από ντόπιες και αλλοδαπές φάρμες. Στο λιμανάκι βρίσκεται το Kasap, ένα προσεγμένο steak house που λοξοκοιτάζει προς την ανατολίτικη κουζίνα. Ζεστά ψωμάκια και κρύες σάλτσες, προσούτο από πρόβατο και κατσικίσιο τυρί με πάστα μελιτζάνας, σαλάτες που φλερτάρουν με εξωτικά αρώματα – ό,τι και να διαλέξετε, νομίζω πως θα σας αφήσει ικανοποιημένους. Όσο για μένα, επέλεξα το skirt black Angus USA, ψημένο medium rare. Το σκέφτομαι και συγκινούμαι, κομμένο άψογα και γεμάτο από τους χυμούς του, συνοδεία ανθού αλατιού και κόκκινου κρασιού. Καλό μας καλοκαίρι!

Η Νένα Δημητρίου και το γκουρμέ μωρό της πήγαν όπου πάει το καρότσι

«Βγες τώρα που μπορείς, γιατί όταν έρθει το μωρό θα κοπούν αυτά», μου έλεγαν οι καλοθελητές. Είχαν δίκιο. Εν μέρει. Δεν είναι δα ότι αλωνίζω κάθε βράδυ στην Αθήνα όπως πριν γεννηθεί το μωρό, πάω όμως -πάμε δηλαδή-, όπου πάει το καρότσι, όπου έχει κοντινή παιδική χαρά για να περάσουμε καλά όλοι, όπου έχει κάτι να φάει το μωρό, όπου δεν θα μας στραβοκοιτάξουν όταν κλάψει. Εδώ να πω πόσο μου έχει λείψει το υπέροχο Sushimou, που αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, δεν πληροί καμία προϋπόθεση και δη για θηλάζουσα μαμά. Ανυπομονώ να ξανακαθίσω στο μπαρ του και να μη σηκώσω κεφάλι από τα nigiri μου.

Το ΦΙΤΑ ήταν η πρώτη μας οικογενειακή έξοδος σε εστιατόριο με το νεογέννητο και έκτοτε, δηλαδή ένα χρόνο παρά κάτι, έχουμε πάει ουκ ολίγες φορές. Έχει άπλα για παρκάρισμα καροτσιού, φρέσκο ψάρι για το νέο μέλος και πολλά από τα πλέον αγαπημένα μας πιάτα – τον ταραμά και τα τηγανητά τσιπς, τα λαδερά με ψητό ψάρι ή τα deep fried ψαρικά που γίνονται εθιστικά τραγανά.

Για ψαράκια, αλλά και για τη φροντίδα που δείχνει πάντα στους πελάτες του ο Περικλής, πάμε στο Λέσβιον, στο Γαλάτσι. Ανάμεσα στις πολυκατοικίες και τα διώροφα με πανωσήκωμα της γειτονιάς, να σου ένα χταπόδι να λιάζεται στο μπουγαδόσκοινο της εισόδου! Κουτσομούρα στο τηγάνι, σουπιά στη σχάρα με το μελάνι της, ωραία παστά μυτιληνιά με αλμύρα μετριασμένη και σάρκα καλοψημένη, μαζί με μια γουλιά ούζο που τόσο ταιριάζει στο μαστορικό πάστωμα της σαρδέλας τους.

Ο έτερος Περικλής που μας φροντίζει είναι ο Κοσκινάς. Από το τιμόνι της Cookoovaya, με ένα πολύ καθαρό concept και σπαρταριστή head to tail ψαροφαγία, έδωσε στο εστιατόριο ατόφια ταυτότητα. Εδώ θα πάρουμε ολόκληρο ψάρι μπουρδέτο ή κολάρα με pasta και τα φιλέτα μαγειρευτά.

Στο Oinoscent, με αναβαθμισμένο φαγητό κι ένα μενουδάκι με σεφίστικα πιάτα, δοκιμάζουμε μια-δυο νέες ετικέτες κάθε φορά και μαζί με το κρασί παίρνουμε την ωραία μπισκοτένια galette και την best seller cacio pepe σε ροζ βιολετί χρώμα. Είδα στο Instagram πως άλλαξαν μενού λόγω εποχής – νέα αφορμή για να πάμε.

Το Gastone είναι μαγαζί-έξοδος, με ξεκουράζει με το laid back στυλ του. Αγαπώ το φαγητό που τρως με τα χέρια, τα νόστιμα κοκτέιλ χωρίς αλκοόλ, τα χειροποίητα αλλαντικά, αλλά και το grilled cheese sandwich, έξτρα τυρένιο, ως μια σύγχρονη ερμηνεία του κασεριού με μουστάρδα που σέρβιραν τα καφενεία και τα μπαρ παλιάς κοπής.

Το εστιατόριο που με εντυπωσίασε πρόσφατα είναι το Winners, που το επισκεφθήκαμε με την Άντζελα για αυτοψία και ρεπορτάζ και συμφωνήσαμε πως θα μπορούσαμε να τρώμε εκεί κάθε μέρα, ούσες όχι vegan. Όλα φτιαγμένα από το μηδέν, από ζυμαρικά, σάλτσες και αρωματικά λάδια μέχρι non «τυριά», που μιμούνται εξαιρετικά τα κανονικά.

Τέλος, το στέκι μας από την Άνοιξη μέχρι τα πρωτοβρόχια είναι το Materia Prima του Παγκρατίου, για φυσικά κρασιά, ψου-ψου με γνωστούς και γείτονες, υπέροχα κεφάτο σέρβις από τη Βασιλική και τον Διονύση και πιατάκια περίσσιας νοστιμιάς. Δίπλα στην παιδική χαρά, για να περνάμε όλοι καλά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΔραπετσώνα: πέντε νόστιμες στάσεις στην προσφυγική γειτονιά του Πειραιά

Νικολέτα Μακρυωνίτου: Γεύμα σε 26 ιταλικά και άλλες ιστορίες

Πριν πάρω σβάρνα τα νησιά, όπως σχεδόν κάθε τέτοια εποχή, βγήκα σε κάμποσα ιταλικά της Αθήνας για το σχετικό ρεπορτάζ του Γαστρονόμου. Από εκείνες τις βόλτες στην πόλη θυμάμαι την εκλεκτική, κλασική ιταλική κουζίνα του Il Salumaio d’ Atene και ιδίως το θεσπέσιο τιραμισού του και τη μυθική γκοργκοντζόλα ντόλτσε, την οποία αγόρασα και για το σπίτι.

Ένα από τα ωραιότερα ιταλικά γεύματα απόλαυσα και στο κηφισιώτικο Ortigia, με τα εκλεπτυσμένα νόστιμα πιάτα του σεφ Pino Saccheri, όπως τα αραντσίνι και τα λιγκουίνι με σιτσιλιάνικο ραγού.

Βγήκα για νιοστή φορά στο ΦΙΤΑ, στο Nolan και στο Paleo, τρία από τα αγαπημένα μου εστιατόρια στην Αθήνα, τα οποία μάλιστα βρήκα νοστιμότερα από ποτέ – πάντοτε με διακατέχει τρόμος μη γίνει κάτι, οτιδήποτε, και χαλάσουν. Εντούτοις, παρά τα νέα και νόστιμα πιάτα που δοκίμασα, παραμένω κολλημένη με τα σόμπα νουντλς με καπνιστό σολομό και ταχίνι του Nolan, με τα φρέσκα σπαγγέτι με αυγοτάραχο του ΦΙΤΑ, με το πατέ συκωτιού του Paleo.

Πήρα γεύση από υψηλή γαστρονομία, καθώς επισκέφτηκα επίσης ένα παλιό κι ένα νέο γαστρονομικό εστιατόριο. Στο Botrini’s του Χαλανδρίου τα πάντα δουλεύουν ρολόι, με τον σεφ Νίκο Μπίλη επικεφαλής της κουζίνας στο εστιατόριο του Έκτορα Μποτρίνι, που τις τελευταίες ημέρες, με τις καλοκαιρίες, σερβίρουν και στην αυλή ένα μενού degustation, με πιάτα λεπτομερών τεχνικών αλλά και με ουσία και νοστιμιά. Παραγγείλαμε το Travelling μενού (130ευρώ/άτομο) που θέλει κότσια για να καταφέρεις τα 14 στάδιά του, τα οποία δικαιώνουν απόλυτα το αστέρι Michelin.

Και στο Soil του Τάσου Μαντή, όπου πήγα για πρώτη φορά μετά το σχετικά πρόσφατο άνοιγμά του πριν από μερικούς μήνες, ενθουσιάστηκα εξίσου. 14 στάδια είχε κι εδώ το μενού degustation (70ευρώ/άτομο), με πιάτα περίτεχνα, υπέροχα νόστιμα, κατανοητά και σπαρταριστά, με μεγάλη επίγευση. Έχω ταυτίσει το Soil με τη μυρωδιά του δάσους, επειδή μας άφησαν στο τραπέζι, επάνω στην πετσέτα μας, ένα μπουκετάκι από πευκοβελόνες, σχίνο και κέδρο, μαζεμένα από το Αλεποχώρι.

Πέρασαν λίγες μέρες, μπήκα στο πλοίο και έβαλα πλώρη για Κυκλάδες. Σας γράφω από τη Σαντορίνη, όπου οι πρώτοι φετινοί τουρίστες έχουν καταφτάσει με περισσότερη λαχτάρα από ποτέ, ακροβολίζονται στην καλντέρα, φωτογραφίζουν ανελέητα και χειροκροτούν σαν μικρά παιδιά τα ηλιοβασιλέματα. Γευμάτισα υπέροχα σ’ ένα οινοποιείο!

Στην πανέμορφη αγροικία όπου στεγάζεται το Κτήμα Σιγάλα, με το ένα πόδι σχεδόν μέσα στον αμπελώνα, απολαύσαμε τις δημιουργίες της σεφ Κυριακής Φωτοπούλου. Άψογα wine pairings και πολύ νόστιμα πιάτα, εκ των οποίων ξεχώρισα τον βαθιάς νοστιμιάς μπακαλιάρο φρικασέ που ταίριαξε γάντι με τη Σαντορίνη Βαρέλι.
Τις προηγούμενες μέρες είχα περάσει από το εστιατόριο του Deck bar στη Νάουσα της Πάρου, στον ανακαινισμένο χώρο όπου κάποτε στεγαζόταν το Ξενία. Εκεί δοκίμασα ένα μενού βασισμένο στη γη και τη θάλασσα, με την επιμέλεια του Γιάννη Λουκάκου, σε εκτέλεση του Νίκου Γαλατσάνου. Αξέχαστα μου έχουν μείνει, μεταξύ άλλων, η βελουτέ αστακού με καλαμπόκι και το ταρτάρ τόνου με δυόσμο και σουσάμι, που καταφχαριστήθηκα καθισμένη σε ένα ξύλινο ντεκ επάνω από την παραλία Πιπέρι.

Τις μέρες που ήμουν στην Τήνο δοκίμασα το αληθινό και νόστιμο φαγητό που καταφέρνει χωρίς ακραίες εξτραβαγκάντζες και υπερβολικά περίπλοκες τεχνικές ο Γιώργος Στυλιανουδάκης, στο δικό του εστιατόριο, Kalopsia. Πολύ φρεσκάδα, προάγγελος καλοκαιρινός το μενού, με πολλά λαχανικά, ψάρια και θαλασσινά, όπως και δεκάδες υλικά εποχής που τον προμηθεύει το νησί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣBotrini’s: Ένα τετράωρο δείπνο, μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία

Όταν η Βιβή Κωνσταντινίδου αφήνει τις εξοχές, υπάρχει νόστιμος λόγος

Από τότε που εγκατέλειψα την Αθήνα, λίγα πράγματα μπορούν να με ξαναφέρουν στο λεκανοπέδιο, όχι βέβαια γιατί λείπουν οι φανταστικές κουζίνες και τα στέκια, αλλά επειδή η απόλαυση να τρως ακούγοντας το κυματάκι να σκάζει στα πόδια σου ή να οσφραίνεσαι τις μυρωδιές της εξοχής ταιριάζει γάντι με καλό φαγητό. Αν μπω, τελικά, στην κίνηση, θα το κάνω για το φρέσκο στέκι Buna Tetu στην Πετρούπολη, με τα ωραία του finger food με γνήσιες αφρικάνικες νοστιμιές, όπως η χειροποίηση αιθιοπική injera τριήμερης ωρίμανσης, τα σαμπούσα με πικάντικες και μυρωδάτες φακές, αλλά και τα έθνικ μεζεδάκια, όπως τα τραγανά arancini με καπνιστό τυρί. Για το τέλος, καλοφτιαγμένος και έξτρα μερακλίδικος αιθιοπικός καφές που σε φρεσκάρει με την πρώτη γουλιά. Η Φαίδρα στην κουζίνα το απολαμβάνει, μαζί της κι εμείς. Ο χώρος σε καλοδέχεται, γήινος, με καθαρές γραμμές και πολύ φως, σε ηρεμεί ακόμη κι από την ασταμάτητη βαβούρα του δρόμου.

Η δεύτερη εξαίρεση είναι στο κέντρο της Αθήνας, στα Εξάρχεια. Το Cafe Bar 67 της Ουκρανής Λέσια εύκολα γίνεται δεύτερο σπίτι σου. Τα γλυκά, όπως το πληθωρικό medivnic, οι κρέπες με κόκκινα φρούτα και φρέσκο τυρί, η τάρτα με σμέουρα και μύρτιλα και το ζουμερό κέικ σοκολάτας είναι ό,τι πρέπει για να ξεκινήσεις τη μέρα σου, ενώ οι μερακλίδικοι χυμοί σε γεμίζουν ζωντάνια. Η Λέσια σε υποδέχεται με τέτοια τρυφεράδα, ώστε νιώθεις πως βρίσκεσαι με την οικογένειά σου – πού το βρίσκει κανείς αυτό εύκολα;

Επιστρέφω εις τα εξοχάς της γειτονιάς μου: Στην καρδιά της Κερατέας, στην ήσυχη αυλή δίπλα από την παμπάλαια εκκλησία του Αγ. Χαραλάμπους, μια παλιά πετρόχτιστη κάβα έγινε ένα από τα νοστιμότερα στέκια της κωμόπολης, το Λάζο. Παραγγέλνω πρώτο-πρώτο το αρβανίτικο τηγανόψωμο, τραγανό και περιχυμένο με ντόπιο μέλι, χορταστικό μεν, αλλά δεν μπορώ να του αντισταθώ. Αγαπημένα μου πιάτα η τηγανιά με μανιτάρια, η ταλιάτα με τέλεια ψημένο μοσχαρίσιο συκώτι, το χταποδάκι στη γάστρα με χυλοπιτάκι μαγειρεμένο σαν γιουβέτσι, η καλοπαντρεμένη φάβα Σαντορίνης, το κεφαλάκι κατσικίσιου τυριού σε κρούστα με θυμαρίσο μέλι από το Κερατοβούνι και μαυροσούσαμο και τα μεριδιάρικα λαχταριστά μίνι κοντοσούβλια, που έρχονται στο τραπέζι κρεμασμένα σε τσιγκελάκι, είναι λιχουδιές πρώτης τάξης.

Για φρέσκο ψάρι κατηφορίζω στο πρώτο λιμανάκι της Κακής Θάλασσας, στον Tom, που βγάζει τραπεζάκια στο μικρό ταρατσάκι με τα κρεμαστά λαμπιόνια, δίπλα στο κύμα – σκηνικό άλλων δεκαετιών. Σκέτο βάλσαμο η ψαρόσουπα, μελωμένο το κριθαράκι με γαρίδες, τραγανό και θαυμάσιο το τηγανητό μαριδάκι και ο γαύρος, όλα τα χόρτα βρασμένα τόσο όσο, καλαμάρια και σουπιές στη σχάρα αφρός και οι ψαριές της ημέρας ολόφρεσκες και σε πολύ καλές τιμές. Τέλος, επισκέπτομαι συχνά την ταβέρνα το Σταφυλόμελι στην έξοδο της Κερατέας προς Ανάβυσσο. Οι γάστροι είναι η μεγάλη τέχνη του ψήστη Κώστα Ιωάννου. Τους ανάβει κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο και δεν μένει ούτε πατατούλα. Αρνί, πρόβατο, κατσίκι, χορινό, ακόμη και θηριώδεις ομελέτες ψήνει στους γάστρους του, λουκούμι σκέτο. Να δοκιμάσετε και την κλασική μεσογείτικη συνταγή, την προβατίνα στα κάρβουνα, μετά από τηλεφωνική συνεννόηση όμως για να βεβαιωθείτε ότι υπάρχει εκείνη την ημέρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ3 νέα μπαρ για να βγείτε απόψε στην Αθήνα

Γεωργία Παπαστάμου: Για σκορπίνα στα Καμίνια, για μαργαρίτα στην Κυψέλη

Ξεκινάω ανάποδα, από το επιδόρπιο, γιατί είναι άνοιξη και o Κωνσταντίνος Καρακατσάνης μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του Django φτιάχνουν το απόλυτο σορμπέ φράουλα – γλυκό αλλά όχι γλυκερό, ξινό, σαν το καλύτερο κεσεδάκι της χρονιάς κλεισμένο σε μια μπάλα παγωτό. Την πρώτη φορά το πήρα με αλατισμένο φιστίκι και τη δεύτερη το δοκίμασα με κρέμα λεμονιού, που είχε και παπαρουνόσπορο. Υπήρξαν και επόμενες, αλλά ποιός μετράει…

Ένα Σάββατο μεσημέρι, βόλτα στα Καμίνα, στον Καπετάνιο, για ψητή σκορπίνα, γαρίδες, καλαμαράκι-αφρό και τηγανητές πατάτες, σαν σπιτικές. Κάθε φορά ευχαριστιέμαι εξίσου τα θαλασσινά με τη διαδικασία της παραγγελίας. Αφού τακτοποιηθούμε, θα μας καλέσουν μπροστά, στον πάγκο, όπου η «καπετάνισσα» του μαγαζιού, κοκέτα και σούπερ καλοσυνάτη, θα παρουσιάσει τα ψαρικά και μετά θα τα ζυγίσει στην παλιά, αναλογική ζυγαριά.

Επίσης γλυκύτατη, η Πολίτισσα Ανούς φτιάχνει στο Sweet Melek χειροποίητα μαντί με κιμά και τα σερβίρει με σκορδάτο γιαούρτι και μια λιμνούλα από λιωμένο βούτυρο με καυτερό, τούρκικο πιπέρι. Το μαγαζί είναι κάτι μεταξύ ζαχαροπλαστείου, συνοικιακής καφετέριας και μεζεδοπωλείου. Το μενού έχει από τηγανητά συκωτάκια με μπούκοβο και κύμινο μέχρι τραγανά κρεατοπιτάκια με φύλλο γιουφκά -στα οπωσδήποτε της παραγγελίας-, ζερντέ, ασουρέ, μαλεμπί και βουτυράτο κιουνεφέ.

Στο Annie Fine Cooking που πηγαίναμε για τις μαγειρικές της Σταυριανής Ζερβακάκου, δοκιμάσαμε το φαγητό του καινούργιου, Αναφιώτη σεφ, Στέφανου Μιχάλη. Από τα φρέσκα, ανοιξιάτικα πιάτα θυμάμαι πιο πολύ τα αχνιστά μύδια: πικλαρισμένα κρεμμύδια, μπόλικο πιπέρι, σκόρδο, καυτερά ανθάκια σκόρδου και χαμομήλι -ναι, δεν περίμενα πως τα μύδια πάνε με το χαμομήλι, αλλά συμβαίνει- κάνουν το ζουμί τους πεντανόστιμο.

Στη Μουζίλο γνώρισα τον Στέφανο Βασιλόπουλο, ο οποίος φτιάχνει ονειρεμένες χωριάτικες πίτες – ίσως το καλύτερο ελληνικό brunch αυτή τη στιγμή στη Γλυφάδα. Το χοντρό, απολαυστικά τραγανό φύλλο πλάθεται με αγουρέλαιο Κυλλήνης και ανοίγεται μπροστά στον πελάτη, πριν γεμιστεί με υλικά από το Καρπενήσι -όπως το τσαλαφούτι και το λουκάνικο που φέρνει ο Στέλιος από εκεί-, αλλά και άλλα εκλεκτά υλικά μικρών παραγωγών απ’ όλη την Ελλάδα. Ανηφορίζοντας και πάλι, ήπιαμε στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης tiki μαργαρίτες και καπνιστά μαρτίνι στο Έπρεπε. Στο τέλος νομίζω ότι ήθελα πάλι παγωτό.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ

Ταξιδεύοντας, Πλάτωνος 72, Κερατσίνι, Τ/210-43.24.368
Λιμανάκι, Μόλος ΔΕΗ, όρμος Αγ. Νικολάου, Κερατσίνι, Τ/210-40.04.721
Κasap, Κολοκοτρώνη 2, Πόρτο Ράφτη, Τ/22990-86.686
Sushimou, Σκούφου 6, Κέντρο, Τ/ 211-40.78.457
ΦΙΤΑ, Ντουρμ 1 και Κασομούλη, Νέος Κόσμος, Τ/211-41.48.624
Λέσβιον, Βαρδουσίων 3, Γαλάτσι, Τ/ 210-29.23.689
Cookoovaya, Χατζηγιάννη Μέξη 2A, Ιλίσια, Τ/210-72.35.005
Oinoscent, Βουλής 45-47, Σύνταγμα, Τ/ 210-32.29.374
Gastone, Πραξιτέλους 43 & Αγίου Μάρκου, T/210-32.11.455
Winners, Ξενοδοχείο Niki Athens, Νίκης 27, Σύνταγμα, Τ/210-32.20.916
Materia Prima Παγκρατίου, Πλατείας Μεσολογγίου 3, Τ/210-72.55.171
Il Salumaio di Atene, Παναγίτσας 3, Κηφισιά, Τ/ 210-62.33.934
Ortigia, Εχίνου 1 & Ελαιών, Κηφισιά, Τ/210-62.05.015
Botrini’s, Βασιλέως Γεωργίου Β΄ 24Β, Χαλάνδρι, Τ/ 210-6857323-4
Soil, Φερεκύδου 5, Παγκράτι, Τ/210-75.13.505
Κτήμα Σιγάλα, Οία, Σαντορίνη, Τ/ 2286- 07.16.44
Deck Bar, Νάουσα, Πάρος, Παραλία Πιπέρι, Τ/2284-02.85.78
Kalopsia, Τήνος, Τ/2283-02.58.55
Loco Athens, Καλαμιώτου 15, Τ/ 210-33.18.778
Η Φάμπρικα του Ευφρόσυνου, Αν. Ζίννη 34, Κουκάκι, Τ/210-92.46.354
Άργουρα, Αγησιλάου 49, Καλλιθέα, Τ/217-71.73.200
Napul’è, Βασιλέως Κωνσταντίνου 43, Βάρη, Τ/ 210-96.55.815
Le Pavillon, Περικλέους 31, Χαλάνδρι, T/210-68.15.774
Varoulko Santorini, Grace Hotel, Ημεροβίγλι, Τ/2286-02.13.00
Buna Tetu, 25ης Μαρτίου 82, Πετρούπολη, Τ/ 211-40.10.885
Cafe Bar 67, Εμμανουήλ Μπενάκη 67, Εξάρχεια, Τ/210-38.01.771
Το Λάζο, Λ. Αθηνών, Σουνίου 51, Κερατέα, Τ/22990-42.828.
Ψαροταβέρνα Τοm, Παραλία Κακής Θάλασσας, Κερατέα, 22990-29.127
Σταφυλόμελι, Λ. Αθηνών, Σουνίου (θέση Μητραντώνη), Κερατέα, Τ/22990-63.441
Django Gelato Athens, Βεΐκου 15, Κουκάκι, T/ 211-42.22.029
Καπετάνιος, Τενέδου 4, Πειραιάς, Τ/210-42.06.539
Sweet Melek, Αχιλλέως 31, Παλαιό Φάληρο, T/ 211-18.35.966
Annie Fine Cooking, Μεναίχμου 4, Νέος Κόσμος, 210-92.13.690
Μουζίλο, Δούσμανη 13, Γλυφάδα. Τ/211-21.52.772
Έπρεπε, Αγίας Ζώνης 1, Κυψέλη, Τ/ 210-86.44.910